Deze week zouden we na 3 weken weer gaan filmen bij de Peperklip. Het waaide, het was koud, we waren laat, maar onze cameraman laat ons niet in de steek, in tegenstelling tot de camera.
Helaas het zat weer even tegen, maar we hebben een afspraak.
We hebben contact gelegd met een leuke, pittige puber. Een hangjongere, want hij denkt dat de mensen in de buurt zo naar hem kijken. Hij vindt dat hij recht heeft op een plek waar jongeren heen kunnen om samen te komen en die ruimte is er niet op in Peperklip. En daarom moet t‘ie wel hangen.
Wij willen hem graag helpen en maakten deze week een afspraak met hem. Helaas hij kwam niet opdagen, tenminste wij hebben hem niet kunnen vinden. Wij denken dat het komt door zijn bezoek met ons eerder deze week aan het kantoor van Antenne Rotterdam. Misschien is ‘ie een beetje geschrokken van de indrukwekkende verhalen van onze producent.
Wij zijn echt serieus met hem, sterker nog, we zijn helemaal in de wolken met die jongen. Hij stelde zich voor als Anton van Dijk, dus laten we hem zo maar noemen, altijd handig zo’n pseudoniem. Hij viel ons meteen al op door zijn mondigheid. Veel jongeren zijn toch een beetje schuchter als ze iets voor de camera moeten zeggen. Maar hij heeft een mening en durft hem te uiten. Hij vindt dat zij tot hangjongeren worden gemaakt. Niet in het bijzonder door de Peperklip, maar meer door de maatschappij. Als je jong bent en je woont in de stad wat kun je dan, als jongere? Dan kun je nog wel een spelcomputer hebben en een TV op je kamer, maar wat moet je daar alleen thuis? Dus ga je naar buiten met je vrienden. Voetballen, naar de stad. Rondhangen.
Rondhangen, dat doe je niet bewust. Het is meer een manier van gedragen wanneer je niet weet waar heen te gaan. Hangen doe je in portiekjes en op straat, het liefst natuurlijk met mooi weer. Als het toch koud is maak je een wandeling met je vrienden, net zolang tot je het warm hebt. Tijdens het hangen wissel je ervaringen uit over wat je meemaakt. Over school, over problemen thuis, of andere privé dingen. Uiteindelijk heb je alles gezegd wat je wou zeggen of ben je teleurgesteld over het besproken onderwerp. Bijvoorbeeld dat akkefietje op school ofzo. Dan ben je verveeld of moet je echt je frustratie kwijt en dan piel je wat aan de brievenbussen in de portieken. Of je gooit uit verveling die brandende lucifer waarmee je zojuist je sigaret hebt aangemaakt in de prullenbak die naast de brievenbus staat.
Ja, dan heb je de poppen aan het dansen natuurlijk. Net op dat moment kijkt die argwanende buurvrouw van 4 hoog uit het raam en haar vooroordeel over het fenomeen hangjongere is bevestigd. Die gaat nu echt na tien uur niet meer de deur uit. Want dat is niet veilig.
Mensen zien jullie als een bedreiging, omdat je in groepjes samenhangt en dingen doen die jullie anders niet zou doen. Ik kan het me wel voorstellen, ik kan me ook wel eens onveilig voelen wanneer ik een groep jonge gasten tegenkom. Maar waar komt die angst vandaan? Van berichten in de krant of TV. Of van mensen die het wel is overkomen, denk ik.
Mij overkomt “dat soort dingen” niet. Ik noem geen duidelijk voorbeeld, want ik weet niet wat het is. Is het misschien een mes in je rug, of het afpakken van je telefoon of portemonnee. Dat gebeurt toch niet zomaar, denk ik dan. Het lijkt me een onrealistische gedachte, al zeg ik het zelf. Ook heel wat anders dan een lucifer in een prullenbak. Misschien is het een stuk minder onrealistisch om te bedenken dat niet alle hangjongeren potentieel gevaarlijke lui zijn.
Anyway, rondhangen is dus slecht voor de naam van een jongere. Zo wordt het nooit wat met ze. Daarom heeft Anton van Dijk een plek nodig waar hij naar toe kan gaan samen met zijn vrienden, waar ook andere jongens en meiden uit de peperklip terecht kunnen. Er zouden activiteiten georganiseerd kunnen worden, misschien kunnen ze er muziek maken. Maar in ieder geval kan zo voorkomen worden dat jongeren onrust veroorzaken op straat en criminele activiteiten ontwikkelen.
Dat kan hij natuurlijk niet alleen organiseren. Daarvoor heeft hij de inzet van die andere jongeren uit de Peperklip nodig. Het zou dus mooi zijn die zich spontaan zouden aan melden naar aanleiding van dit artikel. Wat natuurlijk niet zomaar gebeurt. (ik weet waar ik het over heb, ik loop al langer rond in de klip) Daarom moeten we dat anders doen. Maar dan moet ‘ie wel komen.
Hoe wordt deze onmogelijkheid een mogelijkheid? Waarschijnlijk vraagt Anton van Dijk zich dat ook af.
Wat ik als laatste nog even wilde toevoegen;
Anton van Dijk, zullen we het volgende week nog es proberen jouw plan vast te leggen, dan zorgen wij voor een werkende camera. Ok?
