Als groot fan van '30 minuten' en 'Hertenkamp' had ik hoge verwachtingen.
Wat ik zou moeten doen is me concentreren op mijn werk vandaag. Maar de schemering valt en ben nog suf van de hele kerst-happening en kan mijn aandacht er niet bijhouden.
Denk terug aan afgelopen donderdagavond, de try-out van Soul in de Schouwburg. Met een halfvolle zaal gaan de lichten aan en komen de acteurs één voor één het podium op in een decor van een oude buurtsporthal. Alles is aanwezig, de ringen, bok, springplank, de prijzenkast en een aftandse kantine waar een broodje bal met vlees gekocht kan worden.
Vooraf heb ik gelezen dat het gaat om een verhaal van mannen en vrouwen die een uitvlucht zoeken uit de dagelijkse sleur en geconformeerde omgeving. Zij komen samen om op zoek te gaan naar wie ze willen zijn, ze schminken zich zwart en leven zich helemaal uit op nummers zoals Family Affair en I Heard It Through The Grapevine.
De typische typetjes van Pieter Kramer worden duidelijk neergezet naarmate de eerste helft van het stuk vordert. Sterk gespeeld, met een goede casting. Maar verwend caberetesk opgevoed vanaf tijdperk Teeuwen, ben ik het na typetje vier al een beetje zat. En dan komen er zeker nog drie voorbij. Niet het acteerwerk maakte het langdradig maar meer het één voor één in het spotlicht stappen. Op de achtergrond werken kleine hints al mee aan het beeld van waar het naar toe moet gaan. Onder andere door iemand die zich langzaam zwart schminkt en de gospeljurken die van de stomerij komen. Het is allemaal erg hilarisch maar ondanks de overdrijving toch ook ietwat herkenbaar. Wat Kramer goed weet is dat de meesten van ons, in iets kleinere mate, ook zo zijn. Iedereen heeft zo zijn of haar onhebbelijkheden, pijntjes, neuroses en obsessies en bizarre drijfveren. Maar gaan bijvoorbeeld een avondje naar het theater om daar even niet aan te hoeven denken, de realiteit te ontvluchten, en dan is er iemand zo clever geweest om dat nog eens uit te vergroten. Dus ergens om je rot te lachen maar ook lastig als je een groot vermogen van zelfreflectie hebt.
De tweede helft komt los door de muziek, dans, licht en het spektakel. Onverwacht goede muzikale talenten en gevoel voor show, mimiek en improvisatie. Dit is heel wat anders dan de lange monoloogvoering uit de eerste helft. Dit maakte voor mij ook een hoop goed. Kippenvel en meetrommelende vingers wisselen elkaar af. Alle onderdrukte frustraties en neuroses uit de eerste helft van het stuk worden hier losgelaten en swingt iedereen tot aan het dak van de gymzaal.
De uitspraken zoals "We're white from the outside but keep the soul at the inside" en van de magere overduidelijke blanke ambtenaar "I'm black and I'm proud of it" deden het goed. De uitwerking was erg orgineel en absurd wat ik ook zo heerlijk vind aan de andere producties van Kramer. Ik hoop op meer theater van hem maar dan hopelijk wel wat minder voorspelbaar.
