Het Sprookje
...Toen zei de jonge prins:"Ik ben niet bang; ik wil er heen en het mooie Doornroosje zelf zien." De oude man ried het hem af, met kracht en met ernst, maar de jonge man wilde niet horen. Er waren juist honderd jaar verlopen en de dag was aangebroken waarop Doornroosje weer kon ontwaken. De prins naderde de doornhaag, maar het waren mooie, grote bloemen, die vanzelf uiteenweken en hem ongehinderd doorlieten. Achter hem sloten ze zich weer volkomen. Op het voorplein zag hij de paarden en de bontgevlekte jachthonden slapen; op het dak zaten de duiven met het kopje onder den vleugel. Hij betrad het paleis: de vliegen sliepen aan den wand, de kok in de keuken hield zijn hand nog op om den koksjongen om zijn oren te slaan en de meid zat met een zwarte kip, die geplukt moest worden......
Het ontwerp begint vorm te krijgen. Ook nu, zoals in al onze eerdere projecten, verandert de situatie voortdurend. De samengestelde groep kent inmiddels twee wijzigingen. Helaas hebben Gerrit Jan Fukkink en Simon Schrikker af moeten haken. Maar niet lang daarna zijn Alex Jacobs en Dagmar Baumann er bij gekomen. De animo voor het project is groot en dat blijkt ook uit de bijeenkomst afgelopen woensdag. De avond verloopt met een inhoudelijke discussie over hoe we samen, en ieder van ons afzonderlijk, n.a.v. de eerste compositiemontages de gevel te lijf zullen gaan. Het leidt tot verrassende inzichten, prachtige voorstellen en een grote bereidheid hier een stevig schilderavontuur van te maken.
groet ivo
