Drakenburg! De naam schiet me ineens weer te binnen als ik tussen leegstand, braakliggendheid en nieuwbouw op zoek ben naar de Geuneburg. Wat een straatnamen! Bij een draak kan ik me nog wat voorstellen, maar wat is een geun?

De straat blijkt helemaal achterin de wijk te liggen, weggestopt richting spoorlijn. Ik parkeer de auto waar nog meer auto's staan, de huisnummers zijn vanaf de straatkant niet zichtbaar. Het klopt, ik ben waar ik wezen wil. Op de blinde muur van een rij kleine huisjes staat met forse letters 'Geuteburcht Ateliers'. Een stukje van me vandaan kijken twee mannen in de stromende regen wat onderzoekend naar de ateliers. Op goed geluk stap ik het eerste huisje binnen. Het blijkt de souvenirshop te zijn.

De twee mannen zijn nu ook naar binnen gekomen. Het blijken gemeentewerkers die onderhoud in de wijk doen. In niet helemaal perfect Nederlands maken ze perfect duidelijk waarom ze op bezoek komen. "We kijken naar elkaar. Collega en ik van buiten naar binnen. Jullie van binnen naar buiten. Wij vragen: wat doen ze daar? Jullie misschien ook. Nu ontmoeten we elkaar."

De gemeentewerkers vertellen me over hun werk. Ze zorgen er voor dat de trottoirs niet te veel verzakken. Dat is gevaarlijk voor de bewoners. En ze zijn er trots op dat ze ook sociaal werk doen. Ze vertellen me over de mevrouw in de rolstoel die als enige in de buurt nog door zo'n afbraakstraatje rijdt, om haar hondje uit te laten op een grasveldje achteraan. Speciaal voor haar hebben ze die ene stoep nog gelijk gemaakt. Geeft niks dat de stoep er straks helemaal uit moet, dat doen ze ook. Ik ben trots op die mannen, hartstikke goed! Aandacht voor mekaar, daar gaat het toch om.

Met mijn gids Erik bezoek ik vier ateliers. De studenten vertellen me over hun werk. Jonge mensen met passie. Maar waarom heeft elk project dat ik zie een wat zwaarmoedige impact?

In het eerste atelier hangt een schommel zonder swing. Zodra je er op gaat zitten verdwijnen je benen in een gat in de grond. De ontwerpster visualiseert hiermee de blokkades die je in het leven soms tegenkomt. Een klein silhouetje in de hoek van de gang bonkt bij draaien voortdurend met haar koppie tegen de muur. Er zijn plannen voor een film met wind. Daarvoor worden nu bladeren in een kamertje van het atelier gedroogd. Tenslotte worden de herfst-bladeren tot bootjes gevouwen en als symbolische blokkades in de Maas te water laten.

Het volgende atelier wordt bewoond door Shandy. Ze is er niet maar een vriendin vertelt me over haar werk. Eigenlijk is het atelier de plek van Shandy's alter ego. Ze transformeert haar wereld door er met de ogen van een 40-jarige vrouw naar te kijken. Het atelier ziet er heel intiem en kleurrijk uit, maar een groot portret met daaronder in sierlijke letters 'Shandy' en in krachtige letters 'fuck the neth....' straalt een behoorlijke portie bozigheid uit.

Om in de woonkamer van Shandy's buurvrouw te komen moeten we over een op de zijkant gelegde sofa lopen. Het voelt warm en zacht aan, maar is de entree tot een kille grijze ruimte. Inspiratie uit tegenstelling. De IJslandse kunstenares vertelt. Op tafel staan twee maquettes van het atelier-huisje. Haar vader ontwerpt huizen, heel andere huizen dan de kleine Zuidwijk-huisjes. Zij wil met de maquettes haar Nederlandse tijd vangen. Het atelier is gedecoreerd met in cement gevangen geplooide gordijnen. Handdoeken in cement wachten op verdere verwerking. De textiel-objecten zijn voor haar de link met haar moeder, een woninginrichtster.

Tot slot stap ik in de wereld van een Nederlands-Turkse kunstenares. Ze is vierdejaars en vertelt enthousiast over het Stadslab. Werken in de buitenruimte ervaart ze als heel inspirerend. Het voegt een extra dimensie aan de opleiding toe. In haar binnenatelier laat ze het aards tranendal zien. Een regen van kunsttranen zoekt z'n weg naar beneden. Ze glinsteren van mooi-igheid, ze vragen er om aangeraakt te worden. In de gang hangen foto's uit het Koerdische geboortedorpje van haar moeder. Ook in Oost-Turkije liggen tranen. Als ultieme uiting van het leed-concept wordt een film van een overlopende gootsteen vertoond. Recht tegenover de filmkamer staat er in de keuken ook werkelijk een flinke laag water op de vloer.

Buiten regent het nog steeds. Het is tijd om naar huis te gaan. Ik was even in de wereld van het expressief conceptueel denken. Nu sta ik weer in de veranderende wijk. Ik kan de verleiding niet weerstaan. Ik moet naar de Drakenburg, even kijken naar het ouderlijk huis van mijn studievriendje. Helaas, ik ben te laat. De flat is gesloopt, de toekomst heeft het verleden ingehaald.