Woensdag 16 november 2005

Ik zou even gaan kijken bij de kids van basisschool de Klipper, die met een groepje elke woensdag middag de binnenplaats van woningbouwcomplex de Peperklip opruimen. Maar het is vreselijk weer. Om zeker te weten dat ik niet voor niets kom, bel ik Adiam Solomon, begeleidster van het groepje. ‘Het gaat gewoon door,’ zegt ze, ‘we beginnen precies om 14.00 uur.’ Dus ik op naar Zuid. Eenmaal gearriveerd wacht ik op de speelplaats van het binnenterrein. De tijd verstrijkt, maar ik zie geen kinderschoonmaakploeg. Boven mijn hoofd bevinden zich weer wat donkere wolken. Ik bel mevrouw Adiam. ‘Oh, je bent er al. Ik kom naar beneden,’ roept ze. De eerste druppels vallen. Wat een moed.

Tien minuten later. ‘Hé,’ zeg ik tegen een jochie, ‘weet jij wie mevrouw Adiam is? ‘Ja, das m’n moeder.’ ‘Ga jij ook mee helpen opruimen hier,’ vraag ik. Hij knikt ja. ‘Kom,’ zegt ie. Hij neemt me mee naar het Vrouwenhuis. Zijn moeder rommelt in een gang kast op zoek naar de spullen die ze nodig heeft. Handschoenen, vuilniszakken en van die lange grijparmen die de Roteb altijd gebruikt. Als ze klaar is stel ik me aan haar voor. Samen lopen we terug naar de binnenplaats.

‘Ik help jullie vandaag,’ zeg ik tegen de verzameling meisjes die zich daar inmiddels heeft verzameld. ‘Zeg maar wat ik moet doen.’ ‘Iedereen krijgt een zak en die moet vol,’ roepen ze. De enige knul in het gezelschap legt me uit dat ik moet zoeken naar alles wat geen natuur is. Geen blaadjes en takjes en ook geen gras. ‘En geen stenen.’ ‘Doen we de hele tuin,’ vraag ik? ‘Misschien de helft, want het is koud,’ zegt ‘ie. Mevrouw Adiam vraagt wie van hen met mij samen het rondje wil lopen. Opeens kijken 9 paar grote ogen me bang aan. Met haar? Echt niet. ‘Maar ik heb hulp nodig,’ zeg ik. ‘Hiba, jij,’ vraagt mevrouw Adiam. Hiba haalt haar schouders op. ‘Oké.’ Nou, aan de slag dan maar! Met mijn grijparm graai ik naar een plastic rietje. ‘Dat is best lastig,’ zeg ik tegen mijn partner. ‘Ja, maar om kleine dingen te pakken hebben we handschoenen.’ Aha. We grijpen gretig verder. Boodschappen tassen, vaatdoekjes en flessendopjes.

Hiba is negen jaar. Ze vindt het leuk om te helpen, want na afloop krijg je taart en limonade. En na 7 keer gaan ze met zijn allen naar de bioscoop. ‘Maar ik mag nu niet mee, want ik ben twee keer niet geweest. Omdat ik naar de orthodontist moest. Daar kan ik toch niks aan doen?’ Verontwaardigd kijkt ze me aan. ‘Tsja,’ zeg ik. ‘En eigenlijk vind ik het ook zonde van mijn vrije tijd,’ zegt ze. ‘Zo lang duurt het toch niet,’ vraag ik. ‘Nee en soms heb je niks te doen. Maar later word ik secretaresse. Of onderwijzeres. Iets met schrijven.’ ‘Dat vind ik ook leuk,’ zeg ik. ’Wat bent u dan,’ vraagt ze. ‘Meestal ben ik een soort modeontwerpster en soms schrijf ik.’ ‘Oh,’ zegt ze. Alles kan tegenwoordig.

Klaar. De zakken worden vergeleken. Een groepje meisjes heeft geen vuil hebben gezien. ‘Ach ja, te druk met kletsen,’ zegt mevrouw Adiam. ‘Grappig, want in het begin was de groep erg verdeeld. De Turkse kinderen bij elkaar en de Marokkaanse en de Surinaamse. Samenwerken was moeilijk. Soms was de situatie zo onhandelbaar, dat de huismeester erbij moest komen. Naar mij luisteren ze nu, want ze kennen me. Ik ben ook overblijfmoeder op school. Maar je moet streng zijn.’ ‘Ik zie niets meer van die verdeeldheid,’ zeg ik. Mevrouw Adiam lacht. ‘Nee, we mogen tevreden zijn.’

Hoe het dan ook zit met de inhoud van de zakken, iedereen krijgt een beloning. Vanwege het koude weer vandaag geen taart, maar patatjes en kipnuggets gebakken door de dames in het Vrouwenhuis. Aan tafel laait de discussie hoog op. ‘We gaan naar Sjakie en de Chocoladefabriek!’ ‘Nee, naar Chicken Little!’ Het wordt nog moeilijk om een film te kiezen. ‘Anders huren we gewoon wat hoor jongens,’ zegt Marlene. Maar daar is niemand het mee eens.

De friet is op en de kinderen gevlogen. Op naar een volgend avontuur.

Het Peperklip Buurtjournaal.