Twee weken terug

Een van de meest bijzondere plekken in de Peperklip is het Vrouwenhuis, een initiatief dat gerund wordt door haar vrouwelijke bewoners. Nieuwsgierig als ik ben belde ik op om te vragen of ik eens even een kijkje mocht nemen en maakte een afspraak met Marlene, een van de leidinggevenden en stuwende krachten achter dit ontmoetingscentrum.

Als ik binnenkom is het druk aan de koffietafel. Jong, oud en van verschillende afkomst.  “Koffie drinken doen we hier elke morgen. De dames komen hier om lekker bij te kletsen en ervaringen uit te wisselen”, zegt Marlene, een pittige tante met een sprekend gezicht. Ook zij woont al een jaar of 20 jaar in de Peperklip.

 “Het Vrouwenhuis heeft ervoor gezorgd dat vrouwen deel nemen aan het sociale leven in de Peperklip en zich tegelijkertijd kunnen ontwikkelen. Het begint met een kopje koffie, maar al snel gaan ze zich interesseren voor de cursussen en activiteiten. Er is Nederlandse les, onder begeleiding van docenten van het Albeda College, er zijn kookavonden, je kunt handwerken, er zijn zelfs gymlessen. Voor die gymlessen zijn momenteel zelfs zoveel aanmeldingen dat we mensen moeten teleurstellen. Anders sta je in het lokaal zo dicht op elkaar dat je je armen niet eens op kan tillen”.

Marlene is dagelijks in het Vrouwenhuis aan het werk en zit daarnaast ook in de Peperklip-Werkgroep die allerlei projecten realiseert. Binnenkort beginnen ze aan het  “Bezoeken Vereenzaamde Ouderen”, met hulp van Opbouwwerk. Ik begrijp niet waar ze de energie vandaan haalt. Is ze altijd zo actief geweest?

Ze lacht.  “In het begin niet, toen was alles anders. Het was hier vaak een rotzooi. Je ging bijvoorbeeld je vuil storten en de container was vol. Je kunt dan of je zak er gewoon naast zetten of je belt de gemeentereiniging. Maar als dan belt en nog eens belt en dat ding blijft vol, dan geef je het op en zet je hem er ook naast. Dat ging met alles zo. Je wordt er zo moedeloos van, dat je denkt dat je er niets aan kunt veranderen. Op een gegeven moment had ik er schoon genoeg van en ben ik me gaan inzetten voor een schonere Peperklip. Toen is het actieve balletje gaan rollen. Nu zijn er trouwens goede afspraken over het onderhoud. Iedereen doet zijn best, zowel Vestia als de bewoners.”

Aan tafel verschijnen steeds meer vrouwen en het gesprek wordt dan ook op steeds luidere toon gevoerd. Ik zou graag nog wat blijven om nog wat van de sfeer te proeven, maar ik moet er helaas weer van tussen. Snel een keer terug te komen dan maar.

dinsdag 8 november

Vanmiddag wordt in het Vrouwenhuis het Suikerfeest gevierd, het einde van de Ramadan vastenmaand. Deze keer ben ik niet alleen. Marijke, bekend Antenne correspondent komt met mij mee.

Het is een drukte van jewelste. We zijn nog niet binnen of Marlene heet ons welkom. In haar hand heeft ze een bordje rijst waar ze gretig van eet. Om mij zie ik heel veel smullende vrouwen. Marijke en ik moeten natuurlijk ook eten. We worden naar de keukentafel geleid waar alles staat uitgestald. Surinaams, Marokkaans, Turks, Hindoestaans, het kan allemaal. “Geef mij maar wat van dat daar”, wijs ik naar iets dat me het water in de mond doet lopen.”  “Eend”, zegt de dame achter de tafel.  “Neehee, grote haan!”, verbetert een ander.

Met mijn bordje en een glaasje cola word ik aan tafel in een andere ruimte gezet, omringd door druk converserende vrouwen. Ze praten heel erg hard, want hun stemmen moeten boven de muziek uitkomen. Ik eet lekker van mijn haan en kijk wat rond, naar de dansende meisjes en naar Marijke, die aan de overkant is neergestreken. Intussen volg ik de conversatie naast mij aan tafel. Dat moet wel. Mijn blik gaat richting de dame die iets schreeuwt over een aerobics les die ze vorige week heeft gevolgd. Aan de andere kant van de tafel schreeuwt een andere mevrouw iets terug. Uit de reactie van de eerste dame begrijp ik dat zij degene is die hier de gymlessen geeft. Alsof ze me heeft horen denken, kijkt ze me plotseling aan en vervolgt haar gesprek met mij.  “BEN JIJ DE GYMJUF”, SCHREEUW IK.  “JA, INDERDAAD”, SCHREEUWT ZE TERUG. Voor we zo doorgaan besluit ik naast haar te gaan zitten.

Haar naam is Irene en ook zij is een bezige bij. Ze werkt in de beveiliging en in de tijd die ze vrij is wil ze graag wat om handen hebben. Ze zit ook in de Werkgroep en is veel is het Vrouwenhuis, waar ze dus de gymlessen geeft. “Niet echt gym, ‘ t is meer bewegen op muziek. Maar we doen ook wel eens een rondje snelwandelen over de bruggen. AHA, denk ik. Dat lijkt me nou echt iets voor mij. “Je mag best meedoen”, zegt zij. “Afgesproken!”, zeg ik.

In de gang zie ik Hans Vliege binnensluipen. Een man! Die zijn toch verboden hier? Normaal gesproken moet het van tevoren gemeld worden als er een vreemde man aanwezig zal zijn. Maar Hans is hier alles behalve vreemd.De dames zijn duidelijk blij met deze meneer. Ze willen allemaal met hem op de foto.

Marijke en ik besluiten het feestgewoel te verlaten. We krijgen nog een afscheidssnoepje in onze handen gestopt en dan zwaaien ze ons uit. De ruis in mijn oren verdween pas uren later. Maar wat een hartelijkheid. Super!

Volgende keer:

Rondje bruggen dus!