Koorts en stuipen zijn redelijk aan elkaar verwant. Ernstige koorts veroorzaakt stuipen. Bij kinderen is het een zeer angstig gegeven, bij iemand die stervend is heeft het een meer epileptisch karakter: het leven van je afschudden. Het is evengoed akelig, daarentegen niet meer verontrustend.

Dinsdagavond was ik aanwezig op de allerlaatste stuiptrekking van KOORTS.
Nu een en ander geëvalueerd is door de RRKC (houd het maar op de voormalige RKS, zoals Bert van Meggelen voorstelde) is er nog één avond ruimte voor een debat. Is alles wat KOORTS in een jaar heeft losgemaakt de moeite waard geweest en zo ja hoe weet je dat en wat doe je er vervolgens mee ?
De avond was boeiend, het broeide. Vreemd genoeg zat hem dat niet in wat er gezegd werd, maar in een onderhuidse veel sterkere behoefte om te praten over alles wat niet gezegd is. KOORTS was ronduit overweldigend, zo zelfs dat het niet te meten is wat er nu werkelijk is gebeurd, met als gevolg dat het niet gebeurd lijkt te zijn. En daar is de kern van kunst. Kunst dient geen doel, kunst is een doel. Natuurlijk kun je zeggen dat het goed voor mensen is deel te zijn van kunst, maar je kunt nooit vooropstellen wat er dan wel goed aan moet zijn voor die mensen, noch achteraf meten of dat dan inderdaad ook wel zo is geweest.

Als je als gemeenschap vindt dat kunst er moet zijn, omdat het leven zonder kunst geen enkele inhoud meer heeft, hoef je alleen maar een paar mensen ergens aan te wijzen die het door de gemeenschap daartoe beschikbare geld beheren en verdelen op grond van de professionaliteit van de kunst zelf. De inhoud van kunst is subjectief, dus daar moet je je als financier niet mee bemoeien. Je kiest een kunstenaar vanwege de chemie of vanwege zijn vakkundigheid, meer is er niet over te zeggen over een keuze op een bepaald moment.

Na een jaar is KOORTS een meisje van vijftien: een ongeleid, zeer aantrekkelijk, onontkoombaar wezen, dat schreeuwt om ontplooiing, verdieping, aandacht en heel veel liefde. Wie gaat haar dat alles geven?

groet ivo

Array
(
)