Lief is een enorme koffieleut. De rode draad van een doorsnee dag is bij hem het bakje koffie. Zwart met suiker, geen Senseo maar Koffiezetapparaat. Snelfilter Mokka of Goudmerk. Ja graag, dank u. Heerlijk, mmm.

Voor zo'n koffieadept is het in Italië afzien. De espresso die in ieniemieniekopjes wordt voorgezet is goed voor nog geen twee slokjes. Je kan er ook op kauwen, zo sterk is ze, maar daar is koffie niet voor bedoeld. Drinken dus, met subtiele teugjes.

Niks voor Lief! Na een paar dagen stapt hij over op cappuccino, omdat hij mij daar zo van ziet genieten. Voor mij geen zwarte koffie- zonder-suiker in cappuccinolanden. Ik heb mijn eigen ritueel. In het midden van de schuimende melkmassa met cacaopoeder strooi ik een suikerzakje leeg. Langzaam lepel ik het schuim van de koffie, alsof ik een exquis toetje eet. Zijn er koekjes bij geserveerd, dan doop ik deze eerst in de gestoomde melk voor ik aan het lepelen sla. Pas als al het schuim verdwenen is drink ik het restant op, een grote bak koffie met melk.

Maar Lief heeft ook niets met opgeklopt schuim en ingewikkeld gedoe. Hij miepelt zacht dat hij GEWONE koffie wil. Tijdens de resterende vakantieagen voert Lief zijn eigen koffie-experiment uit. Hij bestelt caffè lungo, caffè americano, zelfs caffè tedesco, maar blij wordt hij er niet van.

Op een avond dineren we in een klein restaurantje in Ischia. Op het terras genieten we van een simpele maaltijd, spaghetti con cozze, wat salade en wijn. Het is al laat, het is stil op straat. We zijn de enige klanten. Een paar tafels van ons verwijderd zit een oude man, alleen. Het blijkt de Papa te zijn, de man die het restaurant in de jaren '60 is begonnen. Wij vragen Papa en zijn zoon bij ons aan tafel te komen zitten. We drinken een glas met elkaar.

De vader vertelt over zijn leven als zeeman. Zoon vertaalt het verhaal in het Engels. Er komen beduimelde zwart-wit foto's op tafel. We kijken naar een knappe jongeman in wit uniform, gefotografeerd op kades in verre oorden. Als Lief zegt dat hij vast geen moeite had om vriendinnetjes te krijgen, lichten zijn ogen op. Hij glimt van oor tot oor. Oeioeioei, het was een mooie tijd. Zoon vertaalt en kijkt Papa met onverholen trots aan. De oude gerimpelde baas van bijna 80 is voor even weer de adonis van toen.

Waarom hij aan wal ging? Hij leerde Maria kennen, de moeder van zijn jongens. Zes kinderen had Maria hem geschonken, vijf jongens en een meisje. Maria was overleden. Hij had nu alleen de kinderen nog. Met z'n allen hadden ze altijd goed van het restaurant kunnen leven. Het restaurant was zijn leven.

Bij het afscheid moeten we van hem de zaak nog even van binnen bekijken. Het ziet er intiem uit. Er hangen veel foto's aan de muren. Foto's van bekende gasten die allemaal in Ristorante da Ciccio hebben gegeten. De Papa met Gina Lolobrigida, Papa met een politicus. Bij een groot portret van Papa staan we stil. Een aquarel in zachtbruine tinten. Het portret is knap getroffen. Papa is in een paar lijnen gevangen. Het kunstwerk is een cadeau van een bekend schilder. Als dank voor een voortreffelijke maaltijd heeft de man het ter plekke gemaakt, door zijn penselen in de op tafel staande espresso te dopen. Ik zie Lief denken: 'dat is dan ook het enige waar espresso voor geschikt is.' Maar knap blijft het.

Bij ons afscheid wordt Lief door de Papa vol op de wangen gezoend. De kleine man moet er voor op zijn tenen staan. Zoon vertaalt de lichaamstaal wat verontschuldigend: "This is the italian way of saying good-bye." Wij vinden het prima. Het was een heerlijke avond. Arrivederci, buonanotte, ciao!