Er waren eens een papa en een mama. Ze waren hééééél gelukkig met elkaar. Ze hadden een mooi huis, een 4wheel-drive, twee kindjes - van elke soort één -. Ze hadden mooie reizen gemaakt, toen ze nog geen kindjes hadden. Ze hadden samen gechilled, gelounged, en wat al niet meer. Tjongejonge, wat een geluksvogels waren die papa en mama.

Tot op een dag mama ineens niets meer te wensen had. Nou ja..... Ze wilde eigenlijk wel graag dat papa wat meer in het huishouden zou helpen. Want papa was altijd maar op kantoor om centjes te verdienen. Nou waren die centjes wel fijn hoor. Mama had blingbling in overvloed en een ladyphone met alle opties. De kindjes hadden al het speelgoed van heel de wereld. Maar ja, dat was het toch ook niet helemaal. Mama en de kindjes wilden gewoon dat papa, als hij thuis kwam, eerst met de kindjes ging spelen. Heeeeel lang. En dat hij daarna ging koken. En dat hij na het eten de kindjes ging badderen en te slapen leggen. Want mama was de kindjes na zo'n lange dag spuugzat. Haar quality time kwam als de kleintjes sliepen. Beetje powerplaten, net als Vanessa, half uurtje whirlpoolen en dan onder de superbruiner.

Papa deed z'n best. Hij zag heus wel dat mama niet meer zo blij was als vroeger. Maar in gedachten noemde hij haar 'rupsje nooitgenoeg'. En op een dag nestelde er bij papa, zomaar ineens, een klein gemeen splijtzwammetje in z'n kop. Witte sliertjes giftigheid kropen door papa's brein en zongen het liedje van ongenoegen: mama is een blonde doos, mama is een stomme blonde doos, mama is een luie liesbeth. Mama moest niet zo zeuren. Ze had zelf met werken willen stoppen, ze had zelf die kindjes gewild, ze had zelf die twee-onder-één-kapper willen hebben. Dus had ze, als ze ook maar enige intelligentie had, op haar vingertjes kunnen natellen dat papa dus carrière moest maken. Om heel veel centjes te verdienen. En carrière maken kostte nou eenmaal een heleboel energie en tijd. Ieder z'n ding, klaar!

De carrière werd papa's excuus om mama te ontwijken. Het sms-je aan het eind van de middag werd een automatisme. 'Eet niet thuis, moet nog.....'. Mama werd er wanhopig van. Haar verdriet spoelde ze weg met een wodkaatje-jus en omdat de kindertjes ook zielig waren gingen ze lekker vaak naar de Mac. Waarom zouden ze thuis eten als papa er toch niet was?

Deze toestand duurde maar voort. Het was natuurlijk papa's schuld dat mama zich een paar maatjes-meer vrat. Maar papa vond haar daardoor juist een extra-domme doos. En bovendien was er op kantoor een prachtige roodharige fee gekomen, die zich secretaresse noemde. Maar papa wist wel beter! Dat was ze niet, ze was veel meer! Ze was een wulpse geile griet. Natuurlijk wilde papa er niets mee beginnen. Daarvoor hield hij teveel van de kindjes en ... uh ... mama. Maar de fee daagde hem uit. Ze draaide met haar kont en schudde haar lange haren. Ze sprak over haar passie voor toverstokjes en wilde niets liever dan de zijne zien.

Zo gebeurde. Op een avond, na het routine sms-je van papa aan mama. Papa knapte er helemaal van op. Hij werd er vrolijk van en deed de volgende dag de kindertjes uit zichzelf in het bad. Daarna las hij ze nog een verhaaltje voor en knuffelde ze tot ze in slaap vielen. Maar schijn bedriegt. Op een dag pakte papa z'n koffer. Hij vertelde de kindertjes dat hij een ander huisje had gevonden en dat ze zaterdag en zondag bij hem kwamen wonen. Zodat mama lekker kon zonnebanken. De kindjes begrepen er niets van. Mama huilde tranen met tuiten en riep steeds: "Kut maar op naar die gemene feeks." En dat deed papa.

Daarna werd alles anders. Want een paar jaartjes later hadden de kindjes twee huizen, twee papa's, twee mama's, vier opa's en vier oma's. En in alletwee hun huizen heeeel veel speelgoed. Die kindjes boften maar. Lekker puh! En zo leefden ze, met z'n allen nog lang en gelukkig.