Jeugdtheater Hofplein, welke echte Rotterdammer kent deze term niet. Bekende stukken als Kruimeltje en Turandot met onze Rotterdamse heldin Loes Luca. Povje, Aida en nu ook Macbeth met onze Pipo de c
Jeugdtheater Hofplein, welke echte Rotterdammer kent deze term niet. Bekende stukken als Kruimeltje en Turandot met onze Rotterdamse heldin Loes Luca. Povje, Aida en nu ook Macbeth met onze Pipo de clown Joep Dorren. Robin Hood en Repelsteeltje met Don van Dijke. De producties van lang geleden waar de baas van Hofplein zelf in mee schitterde zoals Tommie Station en De Tomanies in 1985. Engelen gezang in Aida en een lach op onze lippen bij “De Club van lelijke kinderen”. De leerlingen van het jeugdtheater die iedere keer weer van het podium af knallen. Dit jaar bestaan zij 20 jaar en is er nog veel meer te doen dan je denkt.
Hofplein was mijn 2e thuis, en ik heb meer aan hen te danken dan zij zich realiseren.
toen ik 8 jaar oud was, en nogal verlegen en toch te energiek besloten mijn ouders mij te droppen op het , toen nog, kleine jeugdtheater "Hofplein".
Allereerst zagen wij “kleintjes” de school als hobby, niemand had op die leeftijd al plannen om te gaan acteren, het was alleen maar heel gezellig en heel leuk. Het handje vol kinderen die toentertijd overbleef en daadwerkelijk jaar in jaar uit bij Hofplein bleef werd ieder jaar groter. Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat de audities in mijn tijd op Hofplein een stuk minder heftig waren als nu, de audities vandaag de dag zijn een stuk strenger en serieuzer, als jij je hart en ziel niet legt in het spelen kan je het veelal vergeten. Dat was toen nog helemaal niet zo.
Hofplein werd mijn 2e huis, en misschien heel misschien diep van binnen is zij dat nog steeds. Als ik het theater in loop om een stuk te gaan bekijken voel ik de magie die eromheen hangt. Die magie kan je alleen voelen als je het allemaal zelf hebt meegemaakt. Er ligt een gigantisch stuk van me jeugd, de eerste keer verliefd worden, falen, omhoog krabbelen, vrienden maken, slaapfeesten, de 1e keer blowen. Maar ook het omgaan met kritiek, het leren gebruiken van je lichaam als instrument en toch proberen mooi te gaan zingen. Een heerlijke sfeer hing er in het gebouw, de lucht van samenhorigheid en vriendschappen.
Er hing natuurlijk ook wel eens een andere sfeer, de strijd om de hoofdrollen en de angst voor afwijzing de concurrentie tegenover elkaar, en ja ook op Hofplein werd erg veel geroddeld.
Mensen hebben mij nooit begrepen, waarom stak ik zoveel tijd in een hobby. Toen mensen hoorde dat ik een klein rolletje had gekregen in de productie dacht men eigenlijk dat ik misschien minder bezig zou zijn met Hofplein maar het werd alleen maar erger.
Een weekend indeling van iemand die in een “productie” speelt is te vergelijken met een dag keihard werken, ook voor de mensen met de kleinste rollen.
Om 9.00 op een zaterdagmorgen kwam je binnenlopen op de Benthemstraat waar het theater zich bevind. Je danste je zong je speelde tot ongeveer 17.30 en dat deed je een zondag opnieuw.
Voor ons “Hofpleiners” waren die uren theater vaak niet eens genoeg, het gebeurde heel vaak dat je na de repetities als een grote familie een stuk ging bezoeken van hetzelfde theater dat om 19.00 begon. Het maakte niet uit of je het stuk al 2 of al 30 keer had gezien, het ging om het gevoel van samen zijn, en erbij horen.
Ik heb gelukkig nooit ervaren dat er echte outcasts waren, mensen die niet matchen in de groep of waar helemaal niet tegen werd gepraat waren er voor mijn gevoel niet, zoals zij er wel waren op een middelbare school.
Zodra ik stopte met Hofplein had ik het gevoel dat ik me familie in de steek liet, en van de vele mensen die je kent hou je een handjevol over waar je daadwerkelijk nog contact mee hebt. Maar mijn liefde voor Hofplein is nooit verdwenen. Want nu ,3 jaar later, volg ik nog steeds alle nieuwtjes en weetjes die er te vinden zijn over Hofplein, met een aantal heb ik nog steeds contact veelal via internet maar toch contact. En bij ieder stuk dat ik zie waarin een van mijn oude medespelers speelt voelt het alsof je een stukje van je familie ziet schitteren op het toneel. Zo hecht, zoveel liefde en respect onderling… dat gevoel verdwijnt nooit meer.
Vanavond is er op de NPS (Ned. 3) een documentaire over de laatste opera van het afgelopen jaar, Macbeth, waar een aantal spelers vertellen over de ervaringen met Hofplein en de ervaringen met elkaar. Ik ben heel erg benieuwd ik hoop dat jullie allemaal gaan kijken, en misschien zien dat Hofplein een klein bonkend hart is in de jeugdtheater wereld van Nederland.
20 jaar geleden als school begonnen, nog steeds aanwezig en zo moet het altijd blijven
