Mijn ogen, nog zonder contactlenzen, kijken glazig de kamer in. Voor een zondagochtend is het veel te vroeg om wakker te zijn. Mijn pijnlijke voeten verwijten me de hoge hakken die, snel uitgeschopt, nog onder de salontafel liggen. In mijn hoofd dansen impressies om het hardst, afwisselende gedachten. Ik was in Locus010, Vlasmarkt, 4^e verdieping.

Schaars verlicht, meubels en lampen zoals in al mijn studentenkamers bij elkaar. Alsof ik 35 jaar later weer thuiskom. Met Lief, net als toen.

We krijgen een drankje, een hapje. We maken een praatje. In afwachting van de prijsuitreiking van de Grote Schrijfwedstrijd van AntenneRotterdam. De jury staat bij elkaar, druk in conclaaf.

Als het officiële gedeelte begint vraagt Carrie de genomineerden onder de aanwezigen hun hand op te steken. Aarzelend steek ik mijn hand in de lucht. Moet dat nou? Ik hou niet zo van opvallen, ik hou van schrijven. En ik hou van mensen, althans..... meestal. Vooral als ik aan de zijlijn naar ze mag kijken, een beetje mag meemaken.

Per categorie worden genomineerden genoemd, prijswinnaars gelukkig gemaakt. De prijzen gaan naar anderen, terecht! Ik klap uit diep respect heel hard mee in het applaus. Lief vindt het een beetje sneu voor mij, maar zelf voelt het anders. Ik schrijf gewoon graag, over van alles. Voor mij is Antenne daarbij een extra inspirator.

De prijsuitreiking nadert het einde. De jury heeft nog één mapje te vergeven. De winnaar van de vakjuryprijs is..... Ik hoor mijn eigen naam, ik moet naar voren. Ik schud handen en word gezoend. Ik hou het vrolijke mapje in mijn handen. Carrie zegt: "goed gedaan, meissie". En dan roept iemand: "speech". Wat moet je zeggen als je in de spotlights staat maar eigenlijk een meissie van de zijlijn bent?

Zei ik wat ik wilde zeggen? Dat ik iedereen die mij deze prijs heeft toebedacht wil bedanken, bedanken voor het lezen van mijn verhaaltjes. Dat hun waardering me verlegen én heel gelukkig maakt en dat het al met al een beetje raar voelt. Omdat ik nog niet eerder een schrijfprijs won. Dit is Prettig-Raar!

Terug bij Lief schud ik nog meer handen, kus ik wangen en weet ik me samen met een heleboel hartstikke leuke mensen. We maken plannen, willen elkaar vaker zien, misschien een keertje bij ons thuis?

Op weg naar huis voel ik me als in een roes. Was dit echt of was het een droom? Lief verzekert me dat het echt is. 'Echt' wordt later pijnlijk duidelijk. Op het pleintje tegenover de Laurens lopen vijf donkere jongens. Ze zijn aan het dollen – denk ik – twee ervan zijn aan het schaduwboksen – denk ik – en ik, euforische Vicky, wil wel mee boksen, voor de lol. Ik meng mijn kleine witte vrouwenvuistje tussen vier grote gebalde bruine handen en zeg dat ìk dan wel even voor de knock-out van beide heren zal zorgen. Dan pas zie ik het mes, de staarogen van de junks. Het is geen fake, ze zijn aan het freaken. Met een klein stemmetje zeg ik: "geintje, just for fun". Geen reactie, het mes wordt groter en groter. Eén van de anderen bemoeit zich er mee, het leidt de aandacht van de messentrekker af. "Stoned, we are stoned." Lief loopt met grote stappen door: "benen maken". Zegt dat ik m’n mond moet houden. Ik piep nog even "have a nice day" en vervloek m’n hoge hakken. Wij, de niet-stoonden, winnen. De jongens zijn te ver heen om rottigheid met ons uit te halen. Om de hoek, op de Meent, zitten de terrasjes vol. Een andere wereld. Stadshart vol contrasten.

Thuis gaat het prijzenmapje open. Ik krijg een heleboel moois. Lief belt rond, hij is trots op mij.

En nu, de volgende ochtend, besef ik nog steeds niet helemaal wat me is overkomen. Ik ga m’n lenzen maar eens indoen. Om het weer wat scherper te kunnen zien. En om jullie nog even te schrijven: Allemaal bedankt voor een heerlijke avond. Liefs, Vicky