Laten we eerlijk zijn, wat gisteren hip was is vandaag al gewend. Onze antenne staat afgesteld op nieuwe ervaringen. Okee, het blijft leuk hoor, wat shoppen, terrasje, festivalletje. Maar toch komt het vaak op hetzelfde neer. Nee, dan vanmiddag!

Het had niks met God te maken. Geen zedepreken, geen gedreig met hel en verdoemenis. Relax and chill. De St- Laurenskerk had haar deuren deze keer speciaal geopend voor concertgangers. In de serie ‘Concert Populaires’ speelde Geert Bierling op het hoofdorgel ‘Rondom Guilmant’. Ik hoor het jullie denken: Mwah, Guil-who?? Je weet wel, die docent aan het Parijs conservatorium, de man die talloze orgelsonates componeerde, ‘Archives des maîtres de l’orgue’ publiceerde. De man die les gaf aan jongens als Erik Satie en César Franck.

Rondom Guillant (met 2 werken van zijn hand) stonden Francois Couperin, Joseph Bonnet en César Franck geprogrammeerd.

Na een korte toelichting op werk en leven van de componisten werd Geert opgeslokt door de kerkmuur. Hij verdween gewoon. Kort daarna kwam het orgel tot leven. Niet zo’n lullig hammond-orgeltje hè, nee, nee! Het grootste volledig mechanische orgel van Europa! Grootste havenstad ter wereld, grootste orgel van Europa. In ons Rotterdam! 12.20 m. breed , 3.70 m. diep, 23.85 m. hoog. Zo hoog als de flat waar ik in woon!

Voeg daar 7600 pijpen aan toe, de grootsten zo’n 10 meter hoog, alle instrumentklanken uit een compleet orkest, en stel je voor dat Geert daar al z’n energie in gooit. Need I say more, eh? Dan maak je een vet-cool iets mee, een thril waar je niet goed van wordt.

Ik beleefde een complete magical mystery tour. De diepe bassen betoverden me en leken me de grootste pijp in te trekken. Ik was op Hogwarts en Zweinstein tegelijk, School of Witchcraft. Samen met Harry Potter (de echte) beleefde ik de spannendste avonturen. Bij het volgende nummer leek ik te zweven en probeerde ik de ontsnappende lucht uit het orgel te vangen. Dat lukte niet, het orgel was speels en vrolijk en lachte me uit. Dacht ik de lucht te vangen, dan kwam de klank alweer ergens anders vandaan. De stilte bracht me bij de volgende track. Nu gingen er andere registers open. Ik belandde weer met beide benen op de grond. Daarna een Marche Funèbre et Chant Séraphique. Tijd voor bezinning en reflexie. Het orgel klonk troostend en er waaide een zwoele zomerwind over mijn hoofd. Ik was samen met de stoerste rappers from down town, die er zomaar achter kwamen dat je op deze manier ook met verdriet en cynisme kon omgaan. Dat het niet nodig was om fuck en bitch en ‘kick your ass’ te stampen om onmacht te lijf te gaan.

Het laatste nummer kwam veel te snel. Franck, de eigenzinnige, de underground-componist van zijn tijd. Hier hoorde ik Nighttown- en Rotownbandjes spelen, maar in een akoestiek waar die twee podia niet aan konden tippen.

Het applaus haalde me uit mijn trip. Ik keek om mij heen en miste jullie. Hier zaten lieve grijze mensen, een paar iets-minder grijze mensen en welgeteld twee kindertjes. Ze verzekerden me dat jullie ook welkom zijn. Dat we er mogen dansen en een feestje mogen maken. Ik zorg de volgende keer voor de rozé, na afloop, op het plein voor de kerk. Nemen jullie wat hapjes mee? Laten we er een dependence van Wohnzimmer van maken, het ligt er pal tegenover. Is een kerk eigenlijk ook niet een soort Wohnzimmer?

Dit was echt te gek hoor. Is de drempel nog te hoog? Dan noemen we het anders: Groovy Gert –Bubbles- Bierling on Marcussen! Volgende keer: 27 augustus, 16.00 uur. Van Bach tot Widor. Same place. Zie je dan!