Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik nog maar 6 dagen geleden tijdens een fantastische multiculti-manifestatie een refrein zong: ‘Allemaal Rotterdammers’.....

De terroristische aanslagen in Londen, zorgvuldig gepland om zoveel mogelijk onschuldige mensen in de ochtendspits op weg naar hun werk te treffen, komen mijn woonkamer binnen. Een intriest gevoel overvalt me. Alweer..... Waarom..... Het geniep.....

11 september, Casablanca, Istanbul, Madrid..... heeft Allah een haatmens geschapen? Hij heeft de mens toch het woord gegeven? De mogelijkheid om in wederzijds respect tot debat te komen?

Het is een sombere dag. ‘s Avonds ga ik naar Middelland, naar het huis van mijn dochter. Ik ga de planten water geven. Zo vrolijk als de wijk mij kan maken, met haar bonte mengeling van van alles, zo schrikaanjagend toont ze zich nu aan mij. Er heerst een andere stemming. Als de stilte voor een onweer.

Voor de deur van mijn dochter staan drie mannen. In de taal die ik niet versta, maar waarin Engelse woorden herkenbaar blijven, praten en lachen ze over Londen, Bush en Blair. Triomfantelijk slaan ze zich op de dijen. Waar heb ik dit eerder gezien?

Ik pak de tram terug, de avond noodt niet tot wandelen. Voor een keertje kan de Kruiskade me gestolen worden. In de tram herhaalt zich de scene, nu met twee mannen. Ha, ha, ha, heb je het al gehoord van Londen? Spannend, echt spannend!

Sorry mannen, niks spannend. Mijn Rotterdam-amtenne staat even op zwart. Ik wil gewoon huilen, van woede, van onmacht. Waarom.... mens-van-haat, waarom?

Ik kan het wel uitleggen waarom ik me zo ellendig voel. Ik was met mijn gezin op Sumatra toen de Bali-bom ontplofte. Deze haat-explosie gaf zelfvertrouwen aan de man op straat. Er waren niet veel blanken in de plaats waar wij verbleven, we reisden niet met een gezelschap. De explosie maakte ons tot vogelvrijen. De dag ervoor waren wij nog vrolijke toeristen, een nacht later werden we op straat beschimpt. De hoteleigenaar raadde ons aan het eiland te verlaten en naar Jakarta te gaan. Daar was het geen haar beter. Zelfs bij de regeringsgebouwen maakte men ontploffingsgeluiden en werd er naar ons geroepen dat we ook maar naar Bali moesten gaan. Volwassen mannen moesten daar hard om lachen. Het waren geen pubertjes die baldadig deden. Het waren de opvoeders van de nieuwe generatie. In het backpackerstraatje waar we ons hotel hadden werd zakelijk gereageerd. Terwijl de hotels leger en leger werden, werden er steeds meer kransen op straat geplaatst. ‘Our sincere condolences’. Tegen beter weten in.

Naar Java konden en wilden we niet meer, daar bevond zich een extremische groepering Moslims. Negatief reisadvies. We vertrokken naar Maleisië en niet lang daarna naar Singapore.

Waarom ik dit nu vertel? Ach, ik schrok van de lachers in Middelland. Omdat ik vrijdag nog zo’n goed gevoel had dacht ik dat het Bali-gevoel me in mijn eigen stad niet kon grijpen. Rotterdam, dat is toch allemaal samen? Morgen is een nieuwe dag. Dan hoop ik van mijn Moslim-Rotterdammers te horen dat het niet waar is..... Zeg dat het niet waar is, dat het niet waar is.