De opening van de tentoonstelling Marokko Kunst & Design 2005 werd met veel ophef gevierd.
De roots zijn niet altijd af te lezen
(Van onze verslaggever)
ROTTERDAM- De opening van de tentoonstelling Marokko Kunst & Design 2005 werd met veel ophef gevierd. De tentoonstelling is georganiseerd in het kader van het jubileumjaar 2005 waarin 400 jaar betrekkingen tussen Marokko en Nederland worden gevierd. De verwachtingen van mijn kant, als Marokkaanse zijn hooggespannen.
Eenmaal aangekomen is het rustiger dan verwacht, er lopen nog vier bejaarde vrouwen rond, en blijkt de oppervlakte van de tentoonstelling ongeveer zo’n 500 vierkante meter. Dit is de eerste tegenvaller.
Op de eerste verdieping is in drie zalen de schilderkunst, beeldhouwkunst, fotografie, nieuwe media en multidisciplinaire installaties te zien van Marokkaanse kunstenaars die door de Marokkaanse Ministerie van Cultuur en Marokkaanse partners uit de kunstwereld zijn geselecteerd. Op de eerste doeken zijn er vegen gemaakt in aardse tinten. Kunst is af en toe raar, maar meestal kun je er wel iets van maken met je gedachte. Dit lukte bij deze schilderijen helaas niet. Er was ook nog eens niets Marokkaans aan de schilderijen op de eerste verdiepingen. Jammer, aangezien de bedoeling van de tentoonstelling hierdoor volledig misgaat. In Marokko is er veel mooiere en betere kunst te zien van mensen zonder kunstopleiding. Jammer dat ze niet dit soort kunstenaars hebben uitgenodigd om hun werk te presenteren op de tentoonstelling.
De foto’s van kunstenaar en fotograaf Hicham Benohoud zijn angstaanjagend en bijna gruwelijk. De acht tentoongestelde foto’s zijn zwart/witte zelfportretten met dingen om zijn hoofd gewikkeld, zoals elastiek. Deze foto’s doen denken aan de film Silence of te lambs.
De beeldhouwkunst echter, liet een diepe indruk achter. Vooral de drie beeldhouwwerken van Bouba. Deze beeldbouwwerken werden gemaakt van metaal, ijzer, hout en hergebruikte voorwerpen. Tijdens het bekijken van ‘Femme en jean’ kwam de Marokkaanse cultuur tevoorschijn. Niet omdat dit een typisch Marokkaans beeld was, maar meer omdat het de realiteit is. In Marokko dragen veel vrouwen dragen jeans van de allerlaatste mode. Zij behoren ook tot de wereldvrouwen. Dit is leuk om aan Nederland te laten zien.
Op de tweede verdieping is in drie zalen design, multidisciplinaire installaties en mode te zien. Vooral de sieraden van Amina Agueznay zijn mooi. Hoewel ze niet apart zijn. De tentoongestelde mode waarin onder andere vilt, boomwortel, vlas en raffia zijn verwerkt maken het ondraagbaar. Dit was waarschijnlijk ook de bedoeling. Wel zijn de lijnen en vormen van de japonnen en mantels erg mooi en het is te zien dat hiervoor hoog vakmanschap nodig is.
In de eerste zaal werd een documentaire van de NPS over modeontwerpers in Marokko afgespeeld. Deze documentaire gaf naar mijn mening het beste beeld van Marokko weer.
Al met al liet de kunstenaar Bouba de beste indruk achter, maar voor echte kunst van Marokkanen moet je toch echt in Marokko zijn!
Ilham Derouichi
