Wie de Oostzeedijk oploopt zal niets anders denken dan: wat een bende. De straat ligt open en voetgangers en fietsers worden verwezen naar de houten platen. Alleen langs dat pad van krakende planken kun je je bestemming bereiken. Bij nummer 90 van deze dijk staan fietsen tegen de muur. Er is een lange strook van de fietsen gemaakt, zodat het pad nog een beetje begaanbaar blijft. Bij deze stalling bevindt zich de SKVR Muziekschool.

Wie hier binnengaat moet eerst een grote houten deur open doen en komt dan in een marmeren hal. Het geluid van een drumstel komt je al tegemoet door de muren heen. Op de volgende deur hangt een briefje: gelieve geen fietsen in de hal plaatsen. Achter die deur zit een kleine witte hal met een houten vloer en een houten plafond. Waarschijnlijk voor de akoestiek.

Via die ruimte kun je naar allerlei zalen. In het zaaltje naast de hal is een pianovoorstelling aan de gang. Daar spelen leerlingen van Irja Zeper allerlei stukken, van ‘Kom naar het circus’ tot ‘Allegro in B’. Het is een staaltje pianospelen wat hier wordt gedemonstreerd. De vingers van elke leerling zwieren over de toetsen en het spel vult het zaaltje. De witte muren weerkaatsen het geluid van de zwarte vleugel en de houten piano.

Het publiek, wat aan één kant van de L-vormige zaal zit, bestaat vooral uit ouders, zusjes en broertjes. Ze kijken geconcentreerd naar het tafereel en spitsen hun oren. Het is allemaal een compleet geheel. Irja Zeper, in haar rode bloes die mooi kleurt bij de rode gordijnen, buigt haar hoofd langzaam mee op de maat van de muziek. Er zijn meerdere toeschouwers die haar voorbeeld volgen.

Opeens komt er een klein meisje tevoorschijn lopen tussen de stoelen. Ze heeft een fluit in haar handen. ”We hebben nu wel genoeg piano gehoord. Tijd voor wat anders,” kondigt Zeper haar aan. Het meisje heet Lonnée-Herde van der Ham en kruipt achter haar bladmuziek. Samen met Ellen Skibinski speelt ze ‘Ki Mitziyon’ en met Elisabeth Kasteel speelt ze ‘Rizhinkes mit mandlen’ en ‘Uri Tzion’. Het zijn pittige stukken met een versnelling. Het is mooi om te zien hoe van der Ham het tempo bij beent en haar schelle tonen combineert bij de zware piano toetsen.

Op het laatst is er nog een klein spektakel. Twee vrouwen, inmiddels dus al geen leerlingen,komen naar voren lopen. Het zijn Monique van der Kooij en Melanie Post, die de ‘Jamaican Rumba’ van Arthur Benjamin spelen. Tijdens hun intensieve pianospel kijken de leerlingen bewonderend naar de twee. De ouders knikken nog een laatste keer met hun hoofd, terwijl de zusjes en broertjes al beginnen te draaien op hun stoelen.

Een daverend applaus vult het zaaltje na het optreden van de leerlingen en de twee dames op het laatst. Het publiek stroomt de zaal uit en is welkom in de hal. Er wordt gekletst met Irja Zeper en met elkaar. Een moeder zegt nog tegen haar zoon: “Volgende keer moet je eerst je pedalen goed zetten hoor, voordat je gaat spelen.”

Annika Both

Array
(
)