Waar gister nog stuntvliegers hun vertical twists dansten scheren wij nu midden in de nacht in een watertaxi onder de Erasmusbrug door. Reden: Monk had zijn lasdiploma gehaald en wilde dat vieren met een ‘drink & drown’, zoals hij het noemde. Prima plan vonden we. Dat drinken is al goed gelukt. Perry hangt al kotsend over de reling van het achterdek. Het schijnt de kapitein niet te deren. Hij laat de boot met een belachelijke snelheid op de golven klappen. Ik voel me Sonny Crockett uit Miami Vice. Door de whiskynevels heen zie ik aan de kade een raderboot liggen die zo van de Mississippi River afkomstig lijkt. Het gesteiger van de taxi trekt de feestlampen tot dwarrelstrepen.

“Hoe hard gaan we nou kapitein?”. Vijfendertig knopen gaan we. Zegt me niks, maar het is veel. “Waar gaan we heen kapitein?”. Kapitein lacht, maar zwijgt verder. In de verte zie ik het eeuwig vuur op de schoorstenen in de Botlek. Op het achterdek wenkt Sasha me te komen. “Your wish is my command girl”, denk ik bij mezelf. Buiten slaat de koude wind me in het gezicht.  “Fantastisch dit hè?”. Ja, het is fantastisch. “Ik voel me net Sonny Crocket!”, schreeuw ik naar Sasha. “Johnny wie?”. “Nee, Sonny!”. “Crocket”. Sasha kijkt me niet-begrijpend aan. Hoe oud is ze eigenlijk? Maar vooral, wat is ze mooi. Met natte slierten zwarte haren op haar voorhoofd geplakt. Ik loop naar haar toe om iets onweerstaanbaars in haar oor te fluisteren. Plotseling draait de boot scherp naar bakboord. Er slaat iets hard tegen mijn hoofd. Schedel op metaal. Ik buitel voorover het schuimend water in. Het surrealistische beeld van die paar seconden onder water vergeet ik nooit. Waterbellen in zwak licht.

Mijn hart slaat tien keer over en mijn longen klappen bijna dicht als ik mezelf naar de goede kant van de waterspiegel worstel. Eenmaal boven water duurt het lang voordat ik besef dat de watertaxi is verdwenen. Ik drijf alleen in het ijskoude water van de Botlek. Om me heen zie ik op grote afstand de lichten van olieraffinaderijen en zeeschepen. Waar is die fucking taxi? Waar zijn mijn fucking vrienden? Mijn geschreeuw versterft binnen tien meter. Ik besluit te zwemmen naar het dichtstbijzijnde schip. Door mijn natte kleren lijkt het alsof ik in modder zwem. Totdat… halleluja hallele! In de verte verschijnt een wit bootje met een dik touw rond het voorsteven. En hij komt mijn kant op. Op de zijkant van het bootje staat de naam Без перевода. Twee mannen trekken me uit het water.

In de boot krijg ik direct een fles in handen gedrukt. Stolichnay, Russian Vodka. “Drink my friend, you will need”. Mijn redders zijn echte zeebonken. Met in hun vierkante koppen een blik die op standje horizon is vastgezet. En met handen die een voetbal als een ballon kunnen laten knappen. “You whore on takski?”. “Yes, I was on the watertaxi. I fell off”. Waarom zitten ze nou te grijnzen? “You come with us. To Russia!” Pardon? Twee mannen schuiven dicht tegen me aan. Slaan hun armen om mijn schouders. Als het bootje bij de zeecontainer Без перевода langszij komt hangt er al een touwladder uit. Als ik de ladder op word geduwd voel ik harde handen aan mijn kont en kruis. Halverwege de touwladder kijk ik omhoog. Ik zie een groot deel van de bemanning over de reling hangen. Ze joelen Russische kreten. Ik hoor dronken gelach. Het lijkt me duidelijk. Ik verdrink nog liever dan dat ik als moderne galeislaaf word ontvoerd. Ik laat me achterover vallen. Door de achterwaartse klap op het water verlies ik mijn bewustzijn.

Als ik wakker wordt kijk ik in de mooie groene ogen van Sasha. Ik lig met mijn hoofd op haar schoot. Met het T-shirt van Monk bet ze het bloed dat mijn oogkas in wil lopen. “Zo Kliefje, je hebt me wel laten schrikken jongen”. Niet eerder keek Sasha zo lief naar me.