Ondanks het overduidelijk was dat de film aan restauratie onderhevig is geweest, gaven de beschadigde en verouderde beelden juist een extra nostalgisch tintje aan de tijd waarin het zich heeft afgespeeld.

Gisteren was de laatste kans om de ‘stomme film’ te zien in Lantaren Venster. In 1976 is uniek materiaal gevonden zodat de 1 minuut durende film tot 81 minuten verlengd kon worden. Normaal gesproken zou ik het als filmkijker niet accepteren dat de film begint met gekraak en storende beelden, maar deze film gaf het zelfs charme en wekte ook het idee op dat ik echt terug in de tijd werd gebracht. Ik moest denken aan de mensen die ooit ook voor deze film de bioscoop hadden bezocht. In een tijd waarin nog niet zo veel entertainment was voor de ‘gewone burger’, betekende de bioscoop een avondje ultieme vermaak. Nog nooit eerder had ik in de bioscoop genoten van alleen maar beelden en achtergrond muziek. Het verhaal is voorspelbaar, maar doet niets af aan de romantische komedies die tegenwoordig op het doek verschijnen.

De acteurs moesten hun uiterste best doen om hun gevoel over te brengen op het publiek, want zichzelf uiten door verbaal sterk over te komen zat er technisch gezien niet in. Het mooiste vond ik dat de muziek is gecomponeerd door onze eigen Henny Vrienten, die in de jaren ’80 met de band Doe Maar een tot een popicoon is verheven in Nederland. De muziek vervoerde me mee in de heerlijk overdreven romantische sfeer. Theodora en Hector zijn verliefd, maar er is ook nog een veel oudere echtgenoot in het spel. De arme man heeft maar te accepteren dat de vrouw van wie hij houdt, haar hart is verloren aan een veel jongere en aantrekkelijkere man, die ook nog eens alles mee heeft. De kriebels gierden door mijn buik. Ook al was het maar gedurende de film, maakte de romantiek me verliefd. Ik liet me meeslepen door de heerlijke muziek en even was ik Theodora. Met een happy ending en een happy me, dat ik deze film niet had gemist, ging ik weer terug de realiteit in.