Het was alweer de 28ste editie van het Dunya festival, of, zoals het vroeger heette, Poetry Park. Ik schat dat ik toch zeker zo’n 20 tot 24 edities al heb bijgewoond. Ik herinner mij goed de kleinschaligheid van de eerste edities, die ik als kind met mijn broer en moeder bezocht. Later werd het internationaler, er was meer te eten en er waren meer podia. Toen ik van school af was en samen met mijn vriend het festival bezocht, genoten we van de zon, die toen nog elk jaar van de partij was, van de rosé, van de blowtje die alles nog mooier maakte. We smolten voor de kuffelbare, mooie halfbloed kinderen, die, gezeten op de arm van hun rasta vader aan ijsjes likte. We fantaseerde hoe onze kinderen er uit zouden zien en hoe trots we zouden zijn hier met hun te lopen. En onze kinderen kwamen en gingen mee, naar het festival waar ik me elk jaar weer zo op verheugde, vanwege de relaxte sfeer, vanwege de vanzelfsprekende multi cultuur, vanwege de oude bekende die ik tegenkwam en aan wie ik vol trots mijn kinderen konden showen. De afgelopen jaren heeft het in mijn herinnering altijd geregend op het inmiddels tot Dunya omgedoopte festival. Of misschien was het slechts de verkleuring van mijn herinnering dat van een zonnig en vrolijk evenement, een bewolkt en wat gelaten festival had gemaakt Dit jaar had ik zin om weer eens te gaan kijken. Mijn twee oudste kinderen hebben al lang geen zin meer om ons te vergezellen naar dit soort gelegenheden, maar gelukkig hebben wij nog een kleine van 4. Die het vast leuk zou vinden, dachten wij. Toen we vanaf de parklaan het festival betraden herinnerde ik het me weer. Niet de regen of bewolking was het geweest die had gemaakt dat we Dunya niet meer hadden bezocht. Het was de overmatig aanwezige commerciële handel. De hippie jurken, de zogenaamde oosterse sieraden, de wierook, de gratis beltegoeden, maar erger nog, de suikerspinnen, de pannenkoeken, de braadworst, de ballen gehakt,.....Ik voelde me belazerd! Waar was die dikke turkse man, die onder de tafel in een teil met gehakt zijn kebabjes zat te maken, die hij dan later op een eeuwig rokende barbecue zou leggen. Waar was de indische oma, die haar traditionele saté zat te prikken en in haar thuisgemaakte pindasaus roerde, waar waren de spaanse mannen en vrouwen die gezamenlijk luid zingend, de fles wijn van hand tot hand laten gaand, in hun reusachtige hun paella bereidde, de traditioneel geklede surinaamse vrouwen die hun bara’s frituurde op door butagas verwarmde wok? Dit alles mis ik als ik vandaag het Dunya festival bezoek. Wat blijft is het multi culturele wat hier altijd als vanzelfsprekend is geweest. Waar iedereen zich thuis voelde en gezien werd in zijn of haar eigen identiteit en afkomst en ook nog om gewaardeerd word. En dat feit maakte dat ik mij toch ontroerd voelde bij het zien van al die gezichten in al die soorten, maten en kleuren. En dat dit zo op en top Rotterdam is, en dat ik hier hoor, samen met al deze mensen.
Waardeer:
Array
(
[115736] => Array
(
[naam] => Daedalus
[link] => www.daedalus.web-log.nl
[reactie] => Leuk stukje, en herkenbaar. Zo herinner ik me nog de Parade in Rotterdam (waar ik overigens niet woonde: kleine tenten, kleine voorstellingen, groot plezier.
Maar ook, of juist leuke dingen worden groot, groter, grootst...
[afbeelding] => 0
[spambot controle] =>
[react_date] => 2005-05-29 21:35:15
[react_date_changed] => 2005-05-29 21:35:15
[react_page] => 0
[react_user] => 19238
[react_user_target] => 0
[react_parent] => 101386
[react_count_reads] =>
[react_count_views] =>
[react_confirmstring] => B4Q8CUJ8CHDHZCC
[u_name] =>
[u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
[react_id] => 115736
[editable] => 1
)
)
Leuk stukje, en herkenbaar. Zo herinner ik me nog de Parade in Rotterdam (waar ik overigens niet woonde: kleine tenten, kleine voorstellingen, groot plezier.
Maar ook, of juist leuke dingen worden groot, groter, grootst...
