Ik zit op een vandalisme-bestendig bankje tussen Willemsbrug en voormalig Theater-aan-de-Maas. Het is druk op de rivier. Fast Ferry wint van een Spidoboot. Bootje van de havendienst doet dienst. Binnenvaartschip tuft richting Brienenoordbrug.

Ik zit hier graag. Ik hang hier ook, een paar honderd meter verderop heb ik een Tegel aan de Maas. De geur, nee geen stank, van het water en de klotsende golfjes maken mij meditatief . Het bankje heb ik altijd voor mezelf, behalve vandaag.....

Er komt een man naast me zitten. Het type fastfood lonelyness. Hij draagt een vlekkerige broek. Een touwtje dient als riem. Daarop een groezelig t-shirt met de opdruk ‘FNV zegt nee’. Hij lijkt me meer van de UWV. Het enige gemeenschappelijke wat wij ooit zullen doen, doen we als er twee helicopters overvliegen. We kijken tegelijk naar boven.

Dan barst de man in lachen uit. "Ik zie ze vliegen, ik zie ze vliegen", vertrouwt hij me toe. "Niet echt hoor, geintje! Ik heb ze echt wel op een rijtje staan." Elk antwoord van mij zal de trigger tot meer zijn, ik weet het. Toe maar, jongen, gooi het er maar uit.

Ik zeg: "gelukkig maar".

En dan begint hij. "Nou, zeker gelukkig. Je zal ze toch niet op een rijtje hebben! Hou je ook zo van Rotterdam? Wat een stad he? En ik heb het gechekt hoor, ik dacht effuh checkuh, maar wat ze zeggen is niet waar. New York never sleeps, Leen zingt het zelf, maar Rotterdam slaapt wel. Niet veel, maar wel een beetje." Nu oogt hij triomfantelijk. Dat vraagt naar meer.

"Hoe weet je dat dan, heb je dat aan de politie gevraagd?"

"Nee natuurlijk niet, de politie moet je nooit vertrouwen. Ik ben het gaan uitproberen. Je moet gewoon ‘s nachts door de stad gaan lopen en dan opschrijven wanneer er nog auto’s rijden en wanneer niet meer. Kijk maar."

Hij laat me een beduimeld blaadje zien waarop met hanepoten straatnamen, tijden en getallen staan genoteerd. Boompjes zaterdagnacht 3 uur, 5 auto’s, Weena half 5, 7 auto’s. "Het werkt alleen op zaterdagnacht. Dat is de enige nacht waarin Rotterdam een beetje slaapt. Als de cafés en de disco’s dicht zijn."

"Hoeveel nachten heb je dan door de stad gelopen?"

"Een jaar lang, elke zaterdagnacht. En nu hoef ik alleen nog maar te controlleren of de tijden hetzelfde blijven."

Wat bedoelt hij daar nou weer mee? Ik kijk hem vragend aan.

"Als de stad slaapt, ga ik midden op de weg liggen. Gewoon, op de weg. En als er dan geen auto’s komen, dan klopt het. Je kan in het centrum op zaterdagnacht, nou ja, zondagochend tussen 5 en 6 gewoon op de weg slapen, helemaal safe."

Ik probeer hem op andere gedachten te brengen. Dit moet een keer mis gaan, die wordt nog eens overhoop gereden. Maar voor ik een poging kan ondernemen, gaat hij verder.

"Eén keer ging het mis. Op mijn verjaardag. Ik dacht, ik neem eerst een paar kopstootjes. Doe ik altijd als ik jarig ben. Kop op, slokje, op! En dan nog een paar. Maar ik moest gaan checkuh. Nou, nog voor ik op het Weena was lag ik op m’n gallemieze te lellepoten. Op de Meent. Kwam ik bij in het Havenziekenhuis, was de stad al weer wakker! Had ik toch de ziekte in! Nou ja, ken gebeuren. Wijffie, de mazzel, ik ga er van tussen. Moet nog even gaan kijken hoeveel ratten er vandaag uit de put bij het Stieltjesplein kruipen."

En weg was hij. Met alles op een rijtje, dat gelukkig wel.