Vandaag wil ik er een lekker rustige dag van maken. Het rennen van hot naar her is leuk, maar ik wil de dingen ook wat bewuster meemaken. Het gaat tenslotte niet alleen om het zien van dingen, maar ook om het te ervaren en de sfeer te voelen. Na het ontbijt gaan we naar het zanghalfuurtje. Het is in de grote zaal en er zijn ontzettend veel mensen. Ik leef me uit, want niemand lijkt me te horen. Ik moet denken aan mijn lerares die me in het laatse jaar van de basisschool ontzettend voor schut zette door iedereen te vertellen dat ik degene was die vals zong.
Lazy Monday?
Vandaag wil ik er een lekker rustige dag van maken. Het rennen van hot naar her is leuk, maar ik wil de dingen ook wat bewuster meemaken. Het gaat tenslotte niet alleen om het zien van dingen, maar ook om het te ervaren en de sfeer te voelen. Na het ontbijt gaan we naar het zanghalfuurtje. Het is in de grote zaal en er zijn ontzettend veel mensen. Ik leef me uit, want niemand lijkt me te horen. Ik moet denken aan mijn lerares die me in het laatse jaar van de basisschool ontzettend voor schut zette door iedereen te vertellen dat ik degene was die vals zong. Dat is ook de reden dat ik me tot op de dag van vandaag nog schaam voor mijn stem. Maarrr vandaag niet. De Zuid-Afrikaanse leraar Michael is geliefd bij iedereen. Zijn workshop is ook overvol en mensen willen heel graag switchen om zijn zangworkshop in de middag te volgen. Na het zingen, wat overigens ontzettend ontspannend werkt gaan we een paar treden naar beneden, want de lezing is ook in deze zaal. Hoezo rustig aan, denk ik.
Nise Hitomi Yamaguchi
Nise Hitomi Yamaguchi is de volgende die een lezing geeft om deze leerlingen bewust te maken van hun uiteindelijke beroepskeuze. Zoals het een vrouw betaamd, vertelt zij vanuit haar gevoel en haalt ze gebeurtenissen aan uit haar leven die haar hebben gebracht waar ze nu is. Nise heeft een medische achtergrond. Ze is arts en ze heeft zich gespecialiseerd in kanker, maar ook heeft haar geloofsovertuiging een grote invloed op de loop van haar carriere. Als ze het heeft over onvoorwaardelijke liefde, dan rijst bij mij de vraag of dat haalbaar is voor een mens. Mijn mening duidt op het antwoord nee. Aan alles zit wel een voorwaarde verbonden. Al zijn we ons vaak niet bewust van de voorwaarden, omdat wij veel dingen als vanzelfsprekend beschouwen. Niemand kan van mij verwachten dat ik mijn vijand zou moeten vergeven. Als het om familie gaat is het alweer een andere kwestie en zelfs dat valt velen zwaar. Hoevaak hoor je niet dat familieleden niet meer met elkaar spreken, omdat koppigheid en trots niet opzij gezet kunnen worden? Nadat Adam en Eva van de boom des goed en kwaads hebben gegeten zijn er regels gekomen, maar zelfs het niet eten van die boom was een voorwaarde van God om Adam en Eva te geven wat ze wilden. Zij kozen en wij zijn hierdoor niet in staat om onvoorwaardelijk van mensen te houden.
Een interessant gesprek
In de hal van het Goetheanum kwamen we Katrin Muff tegen. Zij bleek uitstekend Nederlands te spreken, want ze had 3 jaar in Nederland gewoond en ze vindt het een fantastisch land. Wel verbaasde zij zich over de oppervlakkigheid van de Nederlandse studenten, die in haar workshop zaten. Als voorbeeld nam ze de manier van discussieren van de Nederlanders. Hier is duidelijk sprake van cultuurverschil, volgens mij. In Nederland is een discussie een vrijbrief om de tegenpartij niet te sparen, maar wat mij ook al opgevallen was is de zachte manier van benaderen tijdens discussie. wat wij in Nederland juist als krachtig beschouwen, blijkt asociaal over te komen,
Ook heb ik wat leerlingen gespot, die nog geen enkele lezing, workshop of discussie hebben bijgewoond. Ik vroeg me af wat de leraren ervan vonden, maar als snel bleek dat een van de leraren zich bij de spijbelende leerlingen had gevoegd en ook hij vond het belangrijk dat ze wat tijd voor zich zelf namen. Groot gelijk, leren kan altijd nog.
