Het culturele online mzine van Rotterdam
antenne rotterdam

Antenne Rotterdam

jfmamjjasond
1610141923273236414549
2711152024283337424650
3812162125293438434751
4913172226303539444852
5183140

Magazine

week 17 | vrijdag 26 april 2024 08:18 uur | 5 bezoekers

opa's meisje

Vandaag is mijn opa jarig. Mijn opa is anderhalf jaar geleden overleden. Ik denk heel vaak aan hem. Daarom vandaag, op zijn verjaardag, dit stukje. Uit respect en omdat ik hem mis.

Hier sta ik dan, opa's meisje. Als hij me zo zou zien huilen, zou hij zeggen dat ik dat niet hoefde te doen.

Al zolang ik me herinner is het bij opa en oma als een tweede thuis voor mij. Als klein meisje was ik er iedere dag, maar ook toen ik ouder werd was het een plek van rust en vertrouwen, waar ik nog steeds heel graag ben.

Vroeger vond ik het lastig om een band op te bouwen met opa. Het is geen geheim dat hij wel hield van een biertje, een wijntje of een glaasje port. En daarnaast was hij erg gesloten. Ik had vaak het idee dat hij alles afkeurde wat ik deed. Dan zat hij te brommen dat ik veel te jong was en ik kon altijd beter krijgen.

Op mijn zestiende had ik na de scheiding van mijn ouders een moeilijke tijd. Ik heb toen een poosje bij oma en opa gewoond. En eigenlijk toen pas kreeg ik het gevoel dat opa accepteerde dat ik mijn eigen keuzes maak en erop vertrouwde dat dat de goede waren. Hij respecteerde mij als jonge vrouw. Ik zag dat mijn verdriet hem pijn deed en had het gevoel dat hij me begreep. Meer dan een keer vertelde hij me dat ik 'zijn grote schat' was en ook toen ik alweer thuis woonde zei hij vaak dat de deur altijd voor me open stond en dat ik zolang kon blijven als ik maar wilde. Een gevoel van geborgenheid, een veilig thuis waar ik altijd terug kan komen.

Zo graag zou ik zien dat opa komt eten in het restaurant waar ik werkte, iets wat eigenlijk al gepland stond. Dat hij mijn nieuwe huis kan zien, mijn eerste eigen plekje. Dat hij erbij kan zijn op de dag dat ik trouw. Dat hij later mijn kinderen vast kan houden. Dat hij getuige kan zijn van iedere belangrijke gebeurtenis in mijn leven.

Maar zo gaat dat met opa's. Je hele leven weet je dat deze dag gaat komen, en nu het zover is doet het toch verdomd veel pijn!

Opa, ik mis je! Maar je bent bij me, in mijn herinneringen en in mijn hart. En zo is het goed!

Linda Korner

 
Array
(
    [116197] => Array
        (
            [naam] => m'n moeder
            [link] => 
            [reactie] => Ik mis hem ook nog steeds, maar dood gaan hoort bij het leven. En hij heeft naar waarde genoten, en zo is het goed!
            [afbeelding] => 0
            [spambot controle] => 
            [react_date] => 2005-03-30 00:00:34
            [react_date_changed] => 2005-03-30 00:00:34
            [react_page] => 0
            [react_user] => 19238
            [react_user_target] => 0
            [react_parent] => 101686
            [react_count_reads] => 
            [react_count_views] => 
            [react_confirmstring] => JHGHFVU8DEG3KP
            [u_name] =>   
            [u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
            [react_id] => 116197
            [editable] => 1
        )

    [116159] => Array
        (
            [naam] => Amber
            [link] => 
            [reactie] => Heey Lin..

Ik heb echt vaak herkenning bij jouw verhalen!
Mijn opa was op 1 maart alweer 2jr weg van ons. Ik had het gevoel dat ik de enige was die er echt mee zat, ik begon al een aantal dagen voor 1 maart elke dag te huilen en foto's bekijken van hem. Ik was zijn eerste kleinkind, een speciaal plekje in zijn hart. Ik heb steeds meer het gevoel van missen.. terwijl het bij mijn familie juist afneemt. 
Ook ik heb hem moeten missen en zal hem moeten missen bij de dingen die ik heb gedaan en ga doen. Zoals het halen van mijn havo-diploma, rijbewijs, 18de verjaardag.. en alles wat ik nog ga meemaken.
Mijn opa was een echte lolbroek, als ik aan hem denk (zoals nu) zie ik altijd een plagende & lachende opa voor me. Maar ook een opa die met allemaal slangetjes lag op de IC.. ik ben zo blij dat ik die avond voor zijn dood langs ben gegaan en een kus heb gegeven. 

Sterkte meid en ik spreek je op msn! Knuffel
            [afbeelding] => 0
            [spambot controle] => 
            [react_date] => 2005-04-05 14:25:54
            [react_date_changed] => 2005-04-05 14:25:54
            [react_page] => 0
            [react_user] => 19238
            [react_user_target] => 0
            [react_parent] => 101686
            [react_count_reads] => 
            [react_count_views] => 
            [react_confirmstring] => Q2VLMDB9RU68MPQ
            [u_name] =>   
            [u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
            [react_id] => 116159
            [editable] => 1
        )

)

m'n moeder | 30 maart 2005

Ik mis hem ook nog steeds, maar dood gaan hoort bij het leven. En hij heeft naar waarde genoten, en zo is het goed!

Amber | 05 april 2005

Heey Lin..

Ik heb echt vaak herkenning bij jouw verhalen!
Mijn opa was op 1 maart alweer 2jr weg van ons. Ik had het gevoel dat ik de enige was die er echt mee zat, ik begon al een aantal dagen voor 1 maart elke dag te huilen en foto's bekijken van hem. Ik was zijn eerste kleinkind, een speciaal plekje in zijn hart. Ik heb steeds meer het gevoel van missen.. terwijl het bij mijn familie juist afneemt.
Ook ik heb hem moeten missen en zal hem moeten missen bij de dingen die ik heb gedaan en ga doen. Zoals het halen van mijn havo-diploma, rijbewijs, 18de verjaardag.. en alles wat ik nog ga meemaken.
Mijn opa was een echte lolbroek, als ik aan hem denk (zoals nu) zie ik altijd een plagende & lachende opa voor me. Maar ook een opa die met allemaal slangetjes lag op de IC.. ik ben zo blij dat ik die avond voor zijn dood langs ben gegaan en een kus heb gegeven.

Sterkte meid en ik spreek je op msn! Knuffel


*

laat dit veld leeg

Tweets about "#rotterdam"