Ook al ben ik hier niet geboren en maar half getogen, kijk ik inmiddels niet meer raar op van de schokkende gebeurtenissen in onze metropool. Afrekeningen en overvallen, helikopters cirkelend boven de stad, drugsdeals in je portiek, het zijn de scherpe kantjes van het rotterdamse karakter.
Maar ondanks dat blijf ik geloven in en mij focussen op de wondermagische momenten die je van tijd tot tijd meemaakt hier. Kijk regelmatig omhoog en lach van tijd tot tijd eens zomaar naar iemand. Dat heeft natuurlijk z'n consequenties en wordt er onderzoekend teruggekeken of ik niet iets van ze aan heb of krijg een meewarige blik die moet bevestigen dat het allemaal best goed gaat komen met mij. Maar heel af en toe krijg ik een lach terug en dan kan mijn dag niet meer stuk.
Zo ook vrijdagavond...
De hele week keek ik al uit naar deze avond en wel omdat ik had vernomen dat er nieuwe releases uit waren van mijn twee favorieten; Jack Johnson en G Love. Deze heren zou ik de rest van de avond thuis voor mij laten zingen en elk liedje vele malen laten herhalen. Na mijn bezoek aan Plato, met mijn nieuwe aanwinsten, Nina Simone als bonus, stevig onder de arm en een grijns van oor tot oor werd ik naar de verleidelijk geëtaleerde H&M getrokken.
Even een kijkje binnen werpen kon toch geen kwaad? Mijn portemonnee klemde zijn kaken nog eens wat steviger op elkaar bij mijn stap over de drempel...makkelijk te beïnvloeden ging ik al gauw op in de nieuwe kleuren en dunne stoffen en kreeg ik de zomer in mn bol. Stapels sleepte ik door de winkel, even vergetend dat ik al een volle kledingkast had thuis, die uitpuilt van de nieuwe kleuren en dunne stofjes. Maar tot die conclusie kom ik altijd pas in het kleedhokje, zodra ik zie dat de pasvormen toch niet zo ideaal zijn als ze zich voordoen op de dames in de etalage.
Dus maar weer terughangen, de hele winkel door, nog niet verkende hoekjes vermijdend...aaarghh gaat niet met één hand, ik leg even de heren in het Plato-zakje op een stapel spijkerbroeken, omdraaien, jas terughangen...oh ja dat rokje hier...mhhh waar kwam deze ook alweer vandaan?...oh ja daar, oh niet mijn muziekschatten vergeten...muziekschatten?... lieverds, jongens waar zijn julie nou, jullie lagen toch hier, toch? ben toch niet gek...aah nee! Waar zijn jullie?
Schichtig kijk ik om me heen, onder de rokken, achter de jassen, op de plankjes, loop nog een keer dezelfde weg zigzaggend tussen de rekken door, misschien weggegleden onder mijn arm vandaan, toch in mijn tas? Zoals ik eigenlijk al meteen had moeten doen...nee nergens...
Dan dringt het tot me door, het kwartje valt, mijn naïeve zomerhoofd kookt over van verontwaardiging en onmacht. Getver, getver de getver! Het zal toch niet, even schuift mijn negatieve conclusie achter een laatste optie en ga nog vragen bij de cassière of er iemand misschien...nee? oh...
Dan toch dus, iemand heeft ze meegenomen...zucht. Nog één keer de winkel door, al cassières lastigvallend en mijn telefoonnummer achterlatend verlaat ik dan toch de plaats van delict. Verwijtend kijk ik de beveiligingsbeambte aan, "heb je wat aan je ogen ofzo?" brom ik boos in gedachten, maar laat die gedachte al weer snel varen. Ik had gewoon niet zo stom moeten zijn, ik moet op mijn eigen spullen letten en ik weet heus wel in wat voor tijd we leven.
Soms wil ik dat gewoon even niet, de hele tijd allert zijn; tas wel dicht? dwars over één schouder? fiets op slot voor de deur van de bakker? voordeur op slot? kijk ik niet te lang naar de gangsters? Kijk uit op de roltrap, bij het in- en uitstappen, in de rij, bij de pinautomaat... en nu dus ook in winkels.
Dit was nog maar zo klein en trof mij hoogstens in mijn vrijdagavond-euforie en portemonnee. Maar zodra iets dichterbij komt, wordt het groter dus ook dit. Het enige wat ik hoop is, dat Jack en G. er een fan bij hebben.
