Of ik nog een erectie wil kopen? Of ik nog een prins uit Afrika mijn bankrekeningnummer wil geven, of ik nog software wil voor bijna niets? Of ik nog kunst wil kopen van een Russische kunstenaar?

Ik lees mijn emails via internet in het buitenland. Zelfs als de kunstenaar op reis is wil hij kijken of hij al beroemd is geworden, of er grootse aanbiedingen zijn. Statistieken wijzen uit dat mijn website wel door niet minder dan 10 mensen per dag wordt bekeken. Maar natuurlijk is er nooit een reactie. Ik weet niet wie die mensen zijn, wat ze met mijn website doen. Of zijn de statistieken ook fake?

 Waarom werk ik niet gewoon op mijn atelier zoals een kunstenaar betaamd? Mijn atelier is niet meer. Ik heb er vijftien jaar gewerkt. Het is een nette buurt rond de Berkelselaan. Ik was net een project in Duinkerken aan het doen toen ik een telefoontje kreeg: “Kom maar niet naar huis, je atelier staat onder water, we ruimen het wel op”. Kom maar niet – dat klonk niet bemoedigend. Naast het atelier aan de Berkelselaan was een hennepplantage in de fik gegaan. Het ateliergebouw stond al in brand, de brandweer had alles vol met water gespoten.

Stimulerende middelen! Ik gebruik geen drugs en ik rook niet, maar ik proef graag een goede wijn. Vrienden in Duinkerken zijn ondertussen gewend dat ik geen bier drink maar een kop thee vraag, je had ze moeten zien de eerste keer!

 Hennepplantages, het is bepaald niet de enige keer dat ze door oververhitting, kortsluiting de brand in gaan en daarmee huizen en werkplaatsen onklaar maken. Als ik Fransen probeer uit te leggen dat coffeeshops legaal zijn maar het verbouwen en vervoer illegaal, wijzen ze naar hun hoofd. Ik moet ook erkennen dat de beslissing van de politiek rondom de coffeeshops inhoudt dat de branden overal in de stad worden getolereerd! Dat de politiek heeft beslist dat de explosies van de illegale hennepplantages op zolders en in kelders meer acceptabel zijn dan de criminaliteit rondom de soft drugs. De politiek heeft dit compromis afgewogen: of criminaliteit of regelmatige branden.

 Of ik nog een erectie wil, deze is nog goedkoper, als ik tienduizend euro stort kan een Afrikaanse zakenman aan een miljoen komen en dan zal hij aan mij denken. Of ik goedkope anti-spam software wil kopen, ja dat is een goede! Weer een kunstenaar uit Rusland. Ik gooi alles in de virtuele prullenmand, vandaag weer niet beroemd.

 Ooit was ik in St. Petersburg met het projekt van Thea Linschoten, een uitwisseling van Rotterdamse en St. Petersburgse kunstenaars. Binnen een week had ik twee en een half huwelijksaanzoek binnen van Russische dames. Nou ja niet om met mij, “als beminde”, te trouwen natuurlijk, maar met mijn paspoort dat de mogelijkheid biedt om Europa binnen te komen. Daarna weer zo snel als mogelijk die sukkel dumpen.

 Ik kom op een opening waar een aantal vrienden staan. Ze weten het al van het verwoeste atelier. Ze zijn allemaal erg verdrietig voor me, vooral die ene waarvan ik weet dat hij iedere avond stoned is. Vooral hij valt mij ongeveer om mijn hals en vraagt zeer medelevend of niet veel van mijn schilderijen verloren zijn gegaan. Ik vraag hem of hij weet waar goede weed te koop is en hij begint geheel getroost een lang verhaal waarin hij me uit de doeken doet dat de Nederlandse weed de beste en de sterkste van de wereld is. Ik vraag hem nog: dat is dus in Nederland gekweekt, ja op zolders en in kelders, het is immers illegaal, maar altijd goed om een centje bij te verdienen.

Ik kijk nog even naar mijn email: of ik nog een erectie wil, of ik nog geld wil, of ik nog kunst wil, of ik nog software wil, of ik nog op reis wil, of ik nog bijdragen wil, of ik nog vrijwilliger wil zijn, of ik nog een verzekering wil, of ik nog een pensioen wil, of ik nog wil trouwen, of ik…

Nee! Ik wil gewoon aan het werk, zonder drugs, zonder viagra, zonder SPAM, zonder verzekeringen om 6 uur ’s avonds, zonder bedrijven die mij bellen en vragen of ik aanwezig ben. Ik hoef niet gestimuleerd, begeleid of geënquêteerd te worden. Nee!

Nee!

Nee!