IFFR 2005, dag 2 vervolg

Chasing the sun, een verhaal zoals we het al zo vaak gezien, gehoord en gelezen hebben; rivaliserende jongeren in een wijk, moord, wraak, het meisje, de dominante vader, schuld en spijt. Bekend gegeven, waar je beeldend en qua toon en script nog alle kanten mee opkunt, maar Rudi Soedjarwo koos voor de directe aanpak. Geen onverwachte wendingen, geen afleidende dialogen, beelden of scènes. Het is een open en ongecompliceerd drama geworden. Drama in alle toonaarden. De muziek, het licht, de expressie. Zo vraagt de moord op een beste vriend om ontroostbare huilbuien, armen om schouders, verontruste ouders en veel pijn. Het cliché en daarmee de voorspelbaarheid van de film ligt er zo dicht op dat het op een vreemde manier een bepaalde charme krijgt. Het acteren, tegen over-acting aan, lijkt bijna wel een knipoog naar de westerse film, want het is drama zoals ik het in Europa nog weinig zie, en dat maakt het in z’n genre een sympathieke film om gewoon mee mee te leven. Niet vernieuwend, en als je deze film ziet vraag je je ook af waarom het vernieuwend zou moeten zijn; gewoon drama dat om drama vraagt.

A Blue Automobile is gebaseerd op een manga en kent ook de “leegte” ervan. Zoals een poëtische film het wit tussen de regels van een gedicht in zich heeft, heeft A Blue Automobile de taal van de manga in zich. Na bepaalde scènes gaat het beeld even op zwart als het omslaan van een pagina. Ook de dialogen en de gezichtsuitdrukkingen geven niet meer dan een paar opeenvolgende plaatjes in een manga dat doen. Minimaal, stijlvol en in balans. Het verhaal verteld zich zelf, zonder ruis. Een indringende film van Okuhara Hiroshi over een getraumatiseerde jongen en zijn onvermogen voor anderen open te staan.

Dave Zijlstra