Geweldig dat je van zoiets verschrikkelijks als huppelkutjes en fanfare-gejengel iets moois kan maken. Dansmariekes is een geslaagde documentaire waar de knulligheid vanaf druipt. Morgen in de herhaling bij het Uur van de Wolf.
(woensdag 19 januari 13.45 - 14.45 uur Nederland 1)
Heerlijk van die meisjes die zich druk maken omdat “hij niet wou zeggen op wie die was”. En omdat ‘zij verkering hebben’ maar ‘echt kussen vies is.’
De 13-jarige Ingrid komt maar niet aan zoenen toe. Nellie is op Ivar, maar is hij ook op haar? Welke laarsje zullen we nu onder ons rokje dragen? Eén en al onzekerheid bij de meiden. Majorette zijn, is hun enige houvast in het leven.
Weggaan uit Dongen is iets wat niet in hun opkomt. De mondhoeken trekken vies naar beneden bij de gedachte aan Tilburg. Wat heb je daar nou te zoeken? Documentairemaakster Maartje Bakers toont de beperkte wereldvisie van de majorettes uit het dorp. Maar ook hoe goudeerlijk ze zijn. Het is een mooi portret van pubertijd.
Bovendien levert het een goed stel schaamteloze situaties op. En waarschijnlijk niet alleen bij mij, bracht het slechte herinneringen boven. Zoals aan de eerste muzieklessen waar je niks van bakt. Mijn blokfluitleraar wist me vroeger om te kopen met rolletjes drop zodat ik toch eens zou oefenen thuis. Hoe de muziekdocent in Dongen het volhoudt, is me een raadsel.
Maar ondanks het stomme getoeter van het blazersensemble, weet Bakers de leegte van een dorp goed over te brengen met mooie beelden van typisch Hollandse landschappen die treurig in de regen liggen.
Dat je daar voor je lol doorheen gaat paraderen...je zou ze eens flink door elkaar willen schudden met die pompoenen.
