Vandaag werd het weer gekenmerkt door een heuse storm, windkracht negen. Weer om binnen te blijven. Ik had zulks nog niet besloten of de telefoon ging. Het was Anna, een goede vriendin van mij die in het bezit is van drie fraaie Franse Bulldogjes, de dames Poncho, Kit en Bambi. Of ik zin had om in het Lage Bergsche Bos te gaan wandelen? Vertwijfeld keek ik naar het nog lege scherm van m’n computer. Kon ik weer geen stukje schrijven. Maar wat beweging en frisse lucht konden geen kwaad en al gauw stemde ik toe. Aangekomen bij Anna’s huis werd ik enthousiast begroet door de bulldogjes. En door Anna zelf natuurlijk die, als groot hondenliefhebster, pas een hondenboek geschreven heeft (http://www.annapenta.com/hondenboek.htm).
Al snel arriveerden we per auto in het Lage Bergsche Bos. De boomtakken zwiepten vervaarlijk heen en weer en menige boom had reeds het loodje gelegd. Maar de hondjes reageerden uitgelaten en renden achter iedere door de wind gegrepen afgebroken tak aan.
Poncho raakte zo verdiept in de wonderen der natuur dat zij af en toe ver achterbleef en niet meer leek te weten hoe ze verder moest.
Midden in het woud nuttigden we warme chocolademelk met slagroom in een gezellig etablissement, terwijl de hondjes zich konden laven aan vers water.
Inmiddels waren donkere wolken samengetrokken en werd het tijd om huiswaarts te keren.
Poncho, de meest eigenwijze van de drie, liep nog bijna onder een auto. Kit liep zoals altijd met een diepe frons en Bambi, altijd een beetje bangelijk, schuwde de forse windstoten.
Na een flinke wandeling kwamen we fris en welgemoed weer bij de auto aan. Een papiertje wapperde vrolijk achter de ruitenwisser. In statig schuin handschrift had een villabewoner van het aangrenzende Hillegersberg geschreven: “Vindt u dit nou parkeren?”. Inderdaad, hun fourwheeldrive moest iets om de geparkeerde auto heenrijden om uit de uitrit te kunnen komen.
Stel je voor zeg: straks komt er nog modder onder hun banden!



[Bij de foto: Poncho zoekt de juiste weg]

Array
(
)