Samen met Susanne, heb ik een jaar lang, Salon Nutopia, beheerd. Ik wilde niet langer de op-zolder-weg-gestopte zijn, na een ruim jaar had ik het wel gehad om mezelf te fascineren met zelfbedachte hersenspinsels.
Toch was het een hele stap om een werkplek te verkassen naar de straat. Het verkassen op zich natuurlijk niet, maar meer het aangaan van de realiteit. Dat we die realiteit inmiddels zijn aangegaan is een feit. Fijn, soms zou ik anders willen, maar ook dan zou ik niet tevreden zijn, misschien is dat nu eenmaal zo met realiteit?
Een goed voorbeeld is ons foto-voor-het-raam-project. Samen op pad om een verpersoonlijking van de winkeliers in het Zwaanshals te realiseren. Er wordt zoveel ondernomen om het winkelgebied te verbeteren. Laat je gezicht als winkelier maar eens zien, wie gaat er schuil achter de winkelruit. Al zijn het vaak kreten als, “bellen” of “bakker”, maakt het nog steeds een wereld van verschil wie er de broden bakt en de telefoons aanbiedt. Een project dus om meer openheid te creëren naar straat toe, vanuit de winkelier zelf.
Na de verschillende fases van ontmoeten, foto´s maken, het opplakken en ophangen tot de nazorg van de foto´s is het me toch opgevallen dat cadeau´s blijkbaar makkelijker verdiend worden dan gegeven. Onze beteuterde gezichten zijn duidelijk lezen wanneer wij de zoveelste wandeling voor `nazorg` door het Zwaanhals maken. Weg zijn ze, vaak al na een anderhalve week, terwijl de afspraak toch geldt voor vier weken. Waarom begrijpen mensen het niet? Het is om gek van te worden dat er iets anders gebeurt dan je eigenlijk zou willen.
En dat is het verschil van werken op zolder of op straat. Het plan dat je bedenkt op zolder gaat misschien met vallen en op staan, vaak niet realiseerbaar voor een ander, dus doe je het zelf. Het valt niet goed te communiceren wat er in je hoofd zit. Een fotoproject bedenkt je, aan de hand van je eigen portrait. De foto heb je opgehangen vanuit hetzelfde uitgangspunt. Hallo hier zijn we! Wie zijn jullie?
Maar hoe werkt het dan verder? Je hebt met mensen te maken, met meningen, gevoelens, achtergronden, noem maar op. Het communiceren gaat in eerste instantie gemakkelijk, maar naarmate de fases volgen, verloopt de commucatie tevens een stuk stroever.
Ik ben het in feite niet die je moet hebben voor een spontane eerste ontmoeting, behalve dan in dit geval, bovendien is dit niet helemaal spontaan, want je komt met een doel, en dat maakt het verschil.
Goed, wat dan het probleem is zijn we nog niet uit, want na navraag worden de gekste excuses boven tafel getoverd. Een vaste klant zou de foto hebben meegenomen. Jawel, winkelend publiek draagt tegenwoordig een schaar op zak, om de razend populaire foto´s bij de winkeliers weg te stelen.
Waar het in feite om gaat is, dat de reden onbekend blijft.
Waarom gaat iemand akkoord met een project, dat eigenlijk toch niet zoveel vraagt van de winkelier. Alle beelden samen zouden kunnen werken als een goed beeld.
En die reden, die lijkt nu net de missie te worden van een project dat, niet net als op zolder bedacht is, maar aangegaan wordt in de realiteit. we zullen zien wat de uitkomst is.
