Lezen en schrijven worden toch vaak in 1 adem gezegd. In groep 8 van de basisschool was ik iedere pauze ijverig bezig aan een verhaal. Na een half jaar was het eindelijk af. En wat waren mijn klasgenootjes nieuwsgierig.. Iedereen wilde het lezen en ik kreeg het ene compliment na het andere, zelfs de docenten raakte geinteresseerd! Hartstikke trots was ik! Dat volwassenen aan een 10-jarig meisje nog geen opbouwende kritiek geven en het al helemaal niet zeggen als ze het slecht vinden, wist ik toen nog niet. Ik wist zeker dat ik schrijfster zou worden. Mijn oma zei zelfs dat het misschien wel als pocketboekje uitgegeven kon worden! En natuurlijk geloofde ik dat. Ik wilde schrijven, schrijven, schrijven. Dat wist ik toen al zeker. Toen ik richting examenklas VWO ging moest ik wel gaan lezen. Tot mijn grote verbazing bleek het leuk te zijn! Ronald Giphart veroverde mijn hart met 'Ik ook van jou'. Na dit zo'n 14x te hebben gelezen zocht ik meer. 'Phileine zegt sorry' las ik in 1 ruk uit, gevolgd door andere boeken van mijn inmiddels lievelingsschrijver. En uiteraard volgden boeken van andere schrijvers.. Liefde, vriendschap & seks, dat is waar het volgens mij in het leven omdraait. Een combinatie ervan op een brutale manier is perfect en wat is er leuker dan lezen over de hartstochtelijke belevingen van anderen? Tranen in mijn ogen, vlinders in mijn buik.. Nog steeds is mijn wens om ooit een boek te schrijven over mijn leven, waarin nogal veel beschrijfwaardigs is gebeurd. Maar voorlopig ga ik flink oefenen door het schrijven van korte verhalen. Columns. En daarom ga ik jullie lastig vallen met stukjes tekst over mijn leven, mijn ervaringen, ideeen en meningen over alle andere 'hot items' van deze tijd. Natuurlijk zijn er honderden mensen die aardig kunnen schrijven en er ook wat mee willen doen. Waarom ik vind dat ik hier mijn column neer mag zetten als beginner? Omdat je met alleen maar dromen nergens komt! Als je iets wilt moet je actie ondernemen. Daarom begin ik hier. En jullie gaan het leuk vinden! Jullie gaan iedere week met smart uitkijken naar het lezen van mijn stukje, mijn eigen column. Hoop ik. Want het zou niet de eerste keer zijn dat ik keihard op mijn bek ga. Wat stond ik op mijn neus te kijken toen ik een zee van kritiek over me heen kreeg, toen ik mijn stukjes voor het eerst op internet zette! Niet iedereen vindt het leuk wat ik schrijf, kennelijk, en dat is eigenlijk ook logisch. Maar toen kon ik wel huilen! Alle kritiek is welkom, daar kan ik de dingen uithalen waar ik wat aan heb, ervan leren en mezelf ontwikkelen. En dat weer verwerken in mijn volgende so called column. En oefening baart kunst. You'll see...

Linda Korner