Hoe treurig kan een mens zijn? Iedere week reis ik via Rotterdam Centraal naar diverse bestemmingen, voor serieuze zaken (vriendin) naar Utrecht en voor minder serieuze zaken (werk, sport) naar Den Haag en Gouda.
Als gezonde jongeman overbrug ik de afstand tussen voordeur en stationsdeur bij voorkeur op mijn stalen ros, aangezien dat het snelst gaat en ik dan met niets of niemand rekening hoef te houden. Behalve dan als het regent of echt koud is want wordt de RET ineens wel erg aantrekkelijk.Anyhow.. Als ambitieuze student die altijd teveel dingen in te weinig tijd wil doen, komt het geregeld voor dat ik in volle vaart op het Stationsplein afsteven, her en der suïcidale voetgangers ontwijk alvorens mijn fiets tracht te parkeren, keurig in de rekken zoals het hoort. En daar begint dus de ellende.
Standaard zijn alle rekken vol (hiermee overdrijf ik niet; het komt wel eens voor dat ik wat meer tijd uittrek om mijn trein te halen wat erin resulteert dat ik minutenlang, als een zwerver op zoek naar een halve vertrapte peuk, alle fietsrekken langs schuifel om te kijken of ik wellicht een lege over het hoofd heb gezien). Dan maar een boom of lantaarnpaal is de logische vervolggedachte, maar blijkbaar zijn meer Rotterdammers bekend met de logica. Omdat de ervaring leert dat de NS vertraging invoert op het moment dat jij haast hebt, en stipt op tijd rijdt als jij nog wel wat minuutjes had kunnen gebruiken, zie ik mij dus genoodzaakt mijn fiets ergens tussen te wringen, zodat deze in ieder geval veilig en keurig gestald is.
Wat wil nu het geval? Sinds een aantal maanden (misschien zelfs een jaar) vind ik bij terugkomst een fraaie versiering op mijn fiets aangebracht. De allereerste keer dacht ik dat mijn verroeste opoe wellicht op de monumentenlijst was geplaatst, maar niets bleek minder waar. De tekst op het lint liet mij ondubbelzinnig weten dat ik, door mijn fiets niet in het rek (‘een klem’ heet het blijkbaar) te hebben gezet, een ernstige overtreding had begaan en dat, nu werd het schokkend, mijn fiets dientengevolge verwijderd kon worden. Ik wist eerlijk gezegd niet of ik moest lachen of huilen.
Toen ik om me heen keek zag ik nog meer kleurig versierde fietsen. Gedachten in mijn hoofd verdrongen zich om voorrang. Was ik de enige die hierdoor geraakt werd? Werd ik/mijn fiets vanaf nu in de gaten gehouden? Zouden ze mijn ingegraveerde postcode genoteerd hebben (dat zou mooi zijn, aangezien de junk van wie ik ‘m kocht vast niet meer op dat adres woonde)? Werd Rotterdam langzamerhand gelijk een schurkenstaat waar geen mensen maar fietsen verdwenen door toedoen van overheidsfunctionarissen? Waren er daadwerkelijk mensen met een (Melkert-)baan die de hele dag lintjes aan fietsen knopen? En waren er dan dus ook echt personen op bestuursniveau, die na urenlange vergaderingen geconcludeerd hadden dat het ‘zo echt niet meer kon’ en dat er ingegrepen diende te worden vanwege de dreigende terreur van het fietsen-buiten-de-rekken-plaatsen? Hoe treurig kan een mens zijn?
Want wat wil de Rotterdamse gemeente nou? Een schone en veilig ogende stad? Prima, helemaal mee eens. Maar door de huidige (en zeg nou zelf; belachelijke) maatregelen worden haar brave burgers gedupeerd. Er zijn gewoon veel te weinig fietsenrekken rondom het Centraal Station, waardoor gezonde burgers wel gedwongen worden hun fiets ergens anders neer te zetten. Van het bestaan van een bewaakte fietsenstalling ben ik op de hoogte, maar ik – en ongetwijfeld velen met mij – vind dat te kostbaar, qua geld maar vooral qua tijd (zie boven!). En dreigen om iemands fiets te laten verwijderen vind ik zowel ridicuul als voorbij de grens. Onbruikbare fietswrakken zou men in de gaten kunnen houden en wellicht middels een vooraf aangekondigde ‘schoonmaakactie’ kunnen ruimen, maar voor de rest zou ik de gemeente adviseren eerst eens haar eigen dienstverlening te evalueren voordat men haar inwoners de schuld geeft van een slordig stationsplein. En geloof me, mijn opoe denkt er net zo over. Die staat liever met haar voorwiel fier in een klem dan dat ze, met lintje en al, omgewaaid in een plas ligt..
