Bij binnenkomst in de zaal stonden midden op de vloer een microfoon, stoel, tafeltje en een karaf water met glas klaar. Een vrouw van tegen de vijftig betrad de vloer. Ze was van Kazachse afkomst en daar vond ik haar uiterlijk zeker bij passen. Een uiterlijk van ergens halverwege Turkije en China. Ze vertelde dat haar ouders waren gevlucht naar Istanbul en dat ze inmiddels in Zwitserland woont. Met haar gezang probeert ze de tradities in stand te houden.

Weet je nog, dat je vroeger als kind weleens een nieuw geluid ontdekte, dat je kon maken met je stem? Bijvoorbeeld door niet uit maar in te ademen terwijl je spreekt? Ik was er dan meteen de hele dag zoet mee. Saadet Türköz heeft deze door ons allang weer vergeten technieken nodig voor haar liederen. Liederen over liefde, ouderdom, de mooie natuur, het thuisland en meer.

Kijk maar eens op http://www.saadet.ch. Daar kun je haar ook horen zingen.