Een magere man van in de dertig staat voor zijn dubbele beglazing in lelijke witte aluminium frames. Ver zal hij niet kijken, want nog geen drie meter van zijn beglazing is onlangs een parkeer garage neer gezet. Voor de automobilisten een must, voor hem een dood punt, weer één in zijn toch al niet zo’n opwindende leven. Hij staat er in zijn donker blauwe boxers short, die hij in een verpakking van drie bij Hans textiel heeft aan geschaft. De merkjes heeft hij los getornd, daar stond heren scene, wat hem iets te dubieus was. Niemand zou zich er aan storen, Want Hans. S is al sinds zijn geboorte in 1974 vrijgezel, dit is van hem geen keuze, het is Hans nooit gelukt een vrouw aan de haak te slaan, (welke haak zou men hier toch mee bedoelen).

Hans heeft kort blond haar, althans hij heeft nog wat kort haar over op zijn schedel, de rest heeft hem al op jonge leeftijd verlaten, op zijn voorhoofd zit een bult, die er ooit kwam en Hans nooit meer heeft verlaten, een talen knobbel zal het niet zijn, want de enige taal die Hans beheerst is plat Rotterdams. Hans ziet erg bleek, meer geel eigenlijk uit, alsof men over hem heen heeft geplast, verder heeft Hans blauwe ogen, die beide een andere kant op kijken, hoogst waarschijnlijk naar de muur van de parkeer garage, veel andere keus is er niet. Maar Hans vind het best in zijn huisje te Spangen,  waar ook zijn ouders wonen vlak naast hem. Meestal eet hij er sávonds, de enige luxe die hij heeft. En het moet gezegd worden, zijn moeder, in de vorm van een bloemetjes jurk gevuld met vet rollen, kan koken als geen ander. Hij prijst haar iedere avond de Hemel in, spreek woordelijk dan.

Zijn vader was tram bestuurder, inmiddels heeft hij lijn 9 voor de bank ingeruild, en die ligt hem best. Het is lang geleden dat Hans meer van zijn vader te horen kreeg als,” daar heb je hem weer”. Hij en zijn vader delen eigenlijk niks, ja voetbal, maar dan toch ook weer helemaal niet, want zijn vader is een Spartaan en Hans is voor Feyenoord, gelijk het enige in Hans zijn leven dat wisselvallig is, want bij Feyenoord is het nooit zeker of ze winnen of verliezen, zo zegt de vader van Hans, en Hans antwoord dan zachtjes binnen monds zodat zijn vader het niet hoort, dat Sparta inderdaad stabiel is omdat die altijd verliezen.  Hans heeft al vele malen in gedachte een speech gehouden over zijn vader, alvast voor als die in zijn kist zal liggen. Er zitten mooie bij, maar keer op keer besluit Hans dit niet te doen, omdat hij er te verlegen voor is. Zoals Hans voor het raam staat, zou je denken, dat dit de plaats is voor iemand als Hans. Hier is Hans het mee eens, hij zou er zoals eerder gezegd nooit weg willen, toch wil Hans iets betekenen in de geschiedenis van Rotterdam, zijn wijk of desnoods zijn straat. En hier over nadenken, dat is wat Hans doet, iedere dag weer opnieuw, schieten er wilde plannen door zijn hoofd, een mitrailleur kopen in België, en die vervolgens leeg schieten in de Koopgoot bijvoorbeeld. Dat zou men als het een beetje meezit over de hele Wereld weten, maar het vervelende ook zijn moeder zou er achter komen, en dat zou ze niet overleven, haar Hans in het gevang, of misschien wel aan flarden geschoten door de politie, dat kan Hans het arme mens niet aandoen. En dan zo’n hekel heeft Hans nou ook weer niet aan een vrolijk winkelend publiek. Sommige plannen heeft Hans ook een tijdje uitgevoerd, zoals iedere ochtend om zes uur in de ochtend even uit zijn raam gillen, dat heeft hij een paar maanden uit gehouden, hij kwam erop door de Moskee nabij de Mathenesserbrug, waar men een aantal maal per dag een gebed doet, Hans gilt alleen maar inhoudsloos, hij hoopte zo anoniem bekend het te krijgen, maar hij werd gezien door een Turkse man, die Hans vernietigend aankeek, waarmee Hans deze weg naar roem maar afbrak. Ook heeft Hans ooit een kind in de Schie willen gooien van een jaar of twee, die hij dan zou redden, en misschien wel als een held gezien zou worden, maar het kind zou hem op latere leeftijd vast verraden.  Een tijd lang heeft Hans ook hardgelopen, althans net iets harder lopen als de gemiddelde wandelaar, het ging Hans niet om de snelheid, maar om de afstand, zijn langste afstand was Delft, waar hij zes uur over deed. Hij wilde een hele lange afstand af leggen zonder te slapen, maar al zou hij twee weken achter elkaar hardlopen, zijn afstand zou niet echt opmerkelijk zijn met zijn slakke gang, en daarbij, wie zou het interesseren wat hans deed. Zo hield ook deze poging op. Iets waar Hans zich dagelijks mee bezig houdt, buiten het bedenken van hoe hij onsterfelijk kan worden middels eeuwige roem, is het draaien van platen met daarop Zwitserse volksmuziek, op tal van platenspelers, die hij goedkoop aanschafte op rommel markten, die hij allemaal te gelijk aan zet, en zo de platen door elkaar heen draait en soms opneemt.

 Naast Hans wonen Antilliaanse mensen  die zijn geluid collages beantwoorden met vette salsa en vrolijke aanverwanten, hier zit Hans helemaal niet mee, het maakt zijn object eigenlijk helemaal af. Maar op een dag zag Hans op zijn TV een programma over graffiti, dit wilde Hans ook, maar hij kon absoluut niet tekenen, en al helemaal niet zijn naam in mooie pieces op muren spuiten. Dus kocht Hans een pot rode lakverf, een kwast en een rugtas om de materialen in te verbergen, en zette hij overal op de muren in zijn omgeving, Hans.S. Zijn moeder had er één opgemerkt en terwijl Hans zijn balletje gehakt verorberde, die hij altijd tot het laatst bewaarde, zei zijn moeder dat ze Hans.S op een muur had zien staan, Hans voelde een tinteling van trots door zijn magere lichaam gaan, en deed vervolgens of hij zijn moeder niet had horen praten. Ergens in 1994 maakte Hans een wandeling door de omgeving, en belande hij voor een pand aan de Grote Visserijstraat, op het pand stond Galerie Slaphanger geschreven, en er was een opening aan de gang. De nieuwsgierigheid van Hans won het van zijn verlegenheid, en hij stapte naar binnen, zoals gewoonlijk leek het alsof de mensen hem niet opmerkte, hij simpelweg niet bestond, tussen kunstwerken van gesmolten barbies door, vond Hans het boek waar bezoekers hun zegje over de expositie in deden, Hans schreef alleen op Hans S, en maakte dat hij weg kwam.

 Die avond bekeek ondergetekende het boek, en vond de naam Hans. S, een naam die hij iedere dag naar de galerie reizende op muren zag staan, suf maar mysterieus zo vond hij, wie zou die gast toch zijn, zou hij hem bij de opening gesproken hebben? Jaren later verzon hij dit verhaaltje over het leven van Hans.S, die echt heeft betstaan, of dit nog altijd doet, al zie je zijn naam al zeker zestien jaar nergens meer opduiken.