Spuitbusslagroom mag dan wel ‘oké’ ogen, het spul eten is een ander verhaal. Het eerste hapje lijkt veelbelovend. Bij het tweede hapje ga je al twijfelen. De smaak is niet romig en vol, zoals van echte slagroom, maar eerder vettig en vlak. Zeker de consistentie is anders: wacht een paar minuten alvorens de slagroom te eten en je hebt zomaar 15 procent minder volume op je bordje. Vooral spuitbusslagroom op koffie of warme chocolademelk is een aanfluiting; die verdwijnt nog voor je aan je derde slok toe bent.

Spuitbusslagroom is helemaal ingeburgerd in de horeca. Goedkoop, snel, gemakkelijk, en algemeen door de cliënt geaccepteerd. Belangrijker nog: zo’n bus bevat naast het stuk of wat andere ingrediënten zoals drijfgas toch waarlijk ook room. Is het dan niet logischer voor het gemak te kiezen dan je met omslachtige bereidingswijzen in te laten?

En hier heeft de restauranthouder de kans zich te onderscheiden. Want er gaat niets boven echte slagroom, en dat weet de kritische klant te waarderen. Er zijn niet veel gelegenheden meer waar men het gemak van de spuitbus weet te weerstaan, maar deze mogen zich doorgaans in een zekere populariteit heugen. De meeste kans op echte slagroom maak je in de betere óf de traditionelere gelegenheden, van Bijenkorf tot Van der Valk. De grootte van de zaak hoeft daarbij geen rol te spelen: Ina’s Snackbar op het parkeerterrein aan de Strandweg te Hoek van Holland maakt haar schepijs óók af met echte slagroom.

Het zou geen gek idee zijn wanneer de enkele zaak die nog echte slagroom serveert dit op de kaart aangaf. Net zoals de gelegenheden die hun frieten nog zelf bakken deze meerwaarde steevast op raam of kaart vermelden. Opdat de cliënt de keuze heeft zijn geld te besteden aan een tent die staat voor kwaliteit.