Vorig jaar augustus waren de eerste vier afleveringen van 'Gooi een tomaat naar de schrijver of een roos naar de zangeres' in restaurant Wijn of Water. Ik heb me er prima vermaakt. Dit jaar echter heb ik me wat afzijdiger gehouden en heb als een socioloog het publiek geobserveerd.

Wat me opviel, was dat het publiek steeds anders van samenstelling was. Was ik de enige frequente bezoeker? Het publiek was veelal geinteresseerd in hetgeen de schrijver te vertellen had. De sfeer werd echter makkelijk gedomineerd door tomatengooiers die willekeurig zonder reden zich van hun tomaten ontdeden. De echte salvo's vielen alleen die schrijvers ten deel die hun spanningsboog goed wisten op te bouwen om naar beledigende climaxen toe te werken.

Toevallige voorbijgangers, die achter de schrijver langs liepen, moesten het eveneens ontgelden.  Twee fietsende agenten wisten ruim op tijd om te keren. Ook stropdasdragende borrelaars op het belendende terras vielen, op aangeven van schrijver/organisator Ernest van der Kwast, enige tomaten ten deel.

Over de schrijvers valt overigens nog meer  af te dwingen behoudens het aanzetten tot het onvrijwillig erbij te laten betrekken van onschuldige, niet deelnemende, omstanders. Zo was er meermalen een Hagenees te horen die vooral de eerste keer moeite had met zijn accent. Dat kwam me erg nep voor. Verhalen die te saai waren om ieders aandacht erbij te laten houden kwamen ook nogal eens voor, waardoor er dus een constante stroom aan tomaten richting de kansel was.

Eens waren de tomaten rijp en dus niet zacht rot, en kwamen ze wel erg hard aan. "Niet bovenhands gooien." "En met een boogje." Vertel dat de gemiddelde bezoeker van dit event maar eens. Werkt niet.

Ik vraag me af of dit evenement geen kwaliteitsbezinsel verdient.