Als ik de gezelligheid van een opening buiten beschouwing laat, boodt de galerie bij elk werk weer een andere beleving. Zo is een kleine still (stilstaand beeldje uit een video) erg donker. Als je goed kijkt zie je dat het een portret is. Van een afstandje doet het een in de loop der eeuwen donker geworden zelfportret van Rembrandt vermoeden. Ik moet mezelf tegenhouden niet met mijn neus erbovenop de schildertechniek ervan proberen te achterhalen. Een ander werk roept weer wat opvoedkundige vragen op. Wat ik me bij de bewegende beelden afvraag is of en wanneer de gefilmde personen zich bewust zijn van de camera en hoe dat dan hun gedrag verandert. Het aantal werken is overigens beperkt tot, naar ik meen, acht. Drie video's en vijf stills.

Natuurlijk heb ik er ook wat negatiefs over te vertellen. Zo vond ik het aantal werken wat weinig. Niet genoeg voor een gezellig dagje uit met zelfgesmeerde broodjes en jengelende kinderen. The white cube rules. Blijkbaar. En ik vreesde, dat de tl-verlichting met hun dominantie in het gele spectrum de werken wat zou vergrauwen. Onno, onze jonge galeriehouder, verdedigde zich echter met het argument, dat zijn openingstijden voornamelijk overdag, bij voldoende daglicht dus, zijn.

Inclusief de goede gesprekken vond ik het uiteindelijk een prima opening.