“Hier tekenen graag.”
Elke morgen zie ik het weer, die lege plek. Beter gezegd: ik zie niets. Het is niet vaak dat ik dat lastig vind, maar ik zie of merk het toch, elke morgen weer. Waarom heb ik dan ook een twee-persoonsbed? Doe ik het mezelf aan? Het kan ook zijn dat ik goede hoop heb op een andere toekomstbeeld, misschien wel een vertekend toekomstbeeld. Dat tekenen lukt me goed in de zin van ‘mijn man’ uittekenen. De getekende man die heb ik losgelaten, die bestaat geloof ik niet. Er is nog steeds iemand die m’n hart kan laten smelten. Ja, hij komt best in de buurt van die uitgetekende man. Is het dat ik lichamelijk contact mis en dat dat met hem goed vertoeven was? Die inmense lichamelijke aantrekking.. Die ook hij voelt, wat blijkt wanneer ik hem uitnodig en hij vind dat dat niet zo’n goed idee is.. Hij schijnt een vriendin te hebben en ook schijnt hij dus te weten wat er gebeurt als wij afspreken.. Hij is zich dus aan het binden. Hmm, toch vreemd dat ie dan op een oud- en nieuwjaarsfeestje alleen verschijnt.. Maar afspreken is niet zo’n goed idee..Zou hij bang zijn voor zijn diepste gevoelens? De gevoelens die bij mij (nog steeds) net onder de opppervlakte liggen? Of mis ik hem, de innerlijk man (die helaas niet helemaal binnen de lijntjes was getekend)? Misschien moet ik maar weer eens flink buiten m’n tekenblad gaan! As de ware liefde komt, dan schijnt ie in eens te komen. Tot die tijd merk ik achteloos zo af en toe die lege plek op en teken zo nu en dan eens wat..
