Amy wil onder geen beding oud worden en besluit voor haar dertigste te sterven en haar lichaam te laten ingieten in plexiglas. Het stel Theo en Rusli wil, naast het leven, ook de dood samen delen en Anton wenst zich te laten stenigen als statement tegen zinloos geweld. Zowel deze hoofdpersonen, als de makers van het programma `My Favorite Funeral`dat in mei uitgezonden werd op  t.v. Rijnmond kregen een golf van verontwaardiging over zich heen: Op forums spuwden mensen walgend hun gal en journalisten vroegen zich af of dit eigenlijk wel door de beugel  kon.

De bedoeling was dat het programma landelijk uitgezonden zou gaan worden, maar daaraan voorafgaand vond er op 13 november een debat plaats.  In dit debat zou iedereen rechtstreeks aan de deelnemers kunnen vragen wat ze nou eigenlijk bezielt.

Wat bleek echter? Het hele programma is geënsceneerd, en Maaike Ruis, woordvoerder van het programma, is eigenlijk kunstenares Anuska Oosterhuis.

Anuska, wat was jouw doel met `My Favorite Funeral?`

Ik wilde een realityshow maken over hoe bepaalde zaken in de media uitvergroot worden en wat dit met de realiteitszin van mensen doet. Het schoonheidsideaal waar Amy zich aan spiegelt bijvoorbeeld, en het zinloos geweld waarover op een spectaculaire manier bericht wordt en waar Anton mee kampt, zijn voorbeelden van dingen waar je tegenwoordig niet omheen kan in de media. De media zijn een wereld op zichzelf. Bepaalde onderwerpen en beelden zijn daarin oververtegenwoordigd, andere onderwerpen en beelden bestaan eenvoudigweg niet.

Zijn de media hier te verwijten?

Nee, wanneer je de werkelijkheid vastlegt, dan krijg je altijd iets anders, een tweede beeld. En dat is precies wat mij intrigeert: Het onderscheid tussen "werkelijkheid" en "vastgelegde werkelijkheid". Media doen verslag van de wereld door de wereld in beeld te brengen. En tegelijkertijd begrijpen wij de wereld via beelden die de media ons laten zien. Daar gebeurt iets raars. Daar is sprake van een vreemd soort wisselwerking.

Was het daarnaast  ook een statement tegen de realityshow?

Realityshows pretenderen over de werkelijkheid te gaan en werken met "echte mensen". Maar de formats van de shows zijn zo sturend: het maakt niet uit wie je erin stopt: wat eruit komt is altijd min of meer hetzelfde.

Ook hieruit blijkt dat niet alles is wat het lijkt. Had je daarnaast ook een ethische boodschap wat betreft de onderwerpen op televisie die steeds verder te lijken gaan?

Ik vind het absurd wat er zo nu en dan wordt uitgezonden op tv, maar ook boeiend. De ethische discussies daaromtrent zijn nuttig, maar misschien minder interessant.

Waarom heb jij voor het onderwerp `de dood` gekozen om grensoverschrijdend neer te zetten?

Drie jaar geleden, toen ik dit project begon, waren er nog geen tv-programma's over "de dood". Dat was misschien wel het laatste taboe in medialand. Ik wilde een realityshow maken die nog niet bestond, maar wel voor de hand lag. Zodoende bedacht ik My Favorite Funeral.

Daarnaast hebben mensen het idee dat ze hun eigen leven helemaal kunnen inrichten zoals zij dat willen. Dat idee heeft natuurlijk een commerciele grondslag. Commerie wil mensen doen geloven dat de keuzes die zij maken voor produkten of diensten, bepalend zijn voor hun identiteit: Kleding, wonen, verzekeren…noem maar op. Het styleren van je eigen dood past in dat plaatje. Aan de andere kant is het belachelijk tegenstrijdig, want op het moment dat je je hele leven kan vormgeven zoals je dat zelf wilt, dan is de dood een vervelende spelbreker. Wat mij betreft blijft de dood een onomkeerbaar en onbegrijpelijk gegeven. Daar zat voor mij een grote tegenstrijdigheid in, een spannende onmogelijkheid. En ach, uiteindelijk wilde ik gewoon een mooi sprookje maken over de dood, dat dankzij de media tot leven is gewekt.