“Ja, kijk, van die eerste begrijp ik op zich wel dat-ie die miste, maar die tweede had er gewoon echt in moeten gaan, snap je? Ik begrijp het echt niet. Kijk, als ik voetballer was, dat ben ik dus niet, maar stel ik was een voetballer, dan ging die bal er gewoon in. Gewoon, zo, BAM, erin!”

…aldus een medestudent, die en passant zijn visie geeft op het gelijkspel van Feyenoord en Ajax van afgelopen zondag. Met de rellen viel het dit keer wel mee, en wat ik van de wedstrijd heb meegekregen is dat het meer woorden dan daden waren. Een goede discussie is natuurlijk altijd beter dan iemand zijn hoofd inslaan met een honkbalknuppel simpelweg omdat hij uit Amsterdam komt. Begrijp me niet verkeerd, ik houd van voetbal, en als geboren en getogen Zuid-Rotterdammer vind ik het leuk als Feyenoord ooit nog landskampioen mocht worden. Maar ook dan blijft het voor mij een raadsel hoe sommige mensen zó kunnen opgaan in iets wat ooit is begonnen als een spel.

Laat ik een voorbeeld van dicht bij huis gebruiken: mijn opa. Als hij op de tv een wedstrijd volgt verandert hij van een rustige oude man in een jongetje van twaalf die zo fanatiek wordt dat hij bij een penalty beter even naar de keuken kan lopen omdat de zenuwen hem anders te veel worden.

Voetbal is oorlog, zeggen ze. Heeft iemand er ooit aan gedacht dat het misschien ook heel goed als verjongingskuur kan werken?