Mensen willen niet meer open en bloot in de achtertuin zitten. Ze willen geen inkijk in hun ‘verlengde huiskamer’. Een trend die “onomkeerbaar” is, zegt socioloog Bram Peper (niet dezelfde, wel familie) van de Erasumus Universiteit. Tot 2003 had je voor een schutting hoger dan 180 centimeter een vergunning nodig, nu is dat vanaf twee meter. Zijn we zo bang om gezien te worden door de buren? Zijn we dan zo bang voor de buitenwereld? Hebben we dan zo’n hekel aan groen? De hegsubsidie die Arno Bonte van Groen Links voorstelde wordt opeens heel relevant.

Ik groeide op tussen de ligusterhagen in Suburbia. Mijn ouders vonden de buren rechts een beetje vreemd omdat zij hun liguster hoog lieten doorgroeien, waardoor we weinig tuincontact met ze hadden. Maar die \'vreemde buren\' vormen het bewijs dat een schutting helemaal niet nodig is. Een ligusterhaag werkt ook prima. Je moet alleen even geduld hebben. Een flinke haag is goed voor de privacy maar ook goed voor de vogels. Ze vinden er insecten, veiligheid en als de haag echt dicht is, zelfs nestgelegenheid. Maar misschien zijn onze stads- en vinextuintjes te klein voor een afscheiding van breder dan tien centimeter. Misschien willen we schilderijen aan de schutting hangen. Of beter nog, een vogelhuisje. Oh ironie, want vogelhuisjes zonder voedsel en veiligheid zijn waardeloos.Van een kale schutting en betontegels kun je niet eten.

Pas heb ik met mijn buren afgesproken dat we de schutting gaan vervangen door een gemengde haag (de tegentrend!). Inderdaad, ik zal zeker moeten wennen aan de nieuwe situatie, en mijn buren ook. Het eerste jaar is zo’n haag nog ielig. Maar we krijgen er groen, bloesem en bessen voor terug en dus ook insecten en vogels.