Als we het hebben over integratie, dan gaat het steeds maar weer over taal. Nu is taal niet geheel onbelangrijk, sterker nog het is zeer belangrijk, maar wat hoort nog meer bij integratie?

Vanmorgen ben ik naar de commissie vergadering van Maatschappelijke Ondersteuning, Volksgezondheid en Participatie (MVP) geweest, een belangrijke commissie die zich breed inzet op verschillende fronten. Ondanks de technische, onduidelijke, onbegrijpbare en geregeld saaie momenten is het debat over het algemeen goed te volgen. Ik kwam niet naar het debat toe om verslag te doen van het debat, ik kwam om te bekijken hoe het in de commissie gesteld is met de fatsoensnormen. Normen en waarden moeten er namelijk zijn. Wethouders en of commissieleden, hoe fatsoenlijk zijn zij en wat voor voorbeeld zijn zij voor de Rotterdammers?

Ik moet u zeggen, het gros is keurig en zeer fatsoenlijk. Valt er dan niets op af te dingen? Zeer zeker en ik moet zeggen dat ik daar toch wel van schrok, nu weet ik van mijn eerdere bezoeken aan de Tweede Kamer commissies dat er onderling veel met elkaar gefluisterd wordt, maar soms is het teveel.
Zo vielen bij mij twee commissieleden op die onderling enorm veel aan het smoezen waren, soms tegen het hinderlijke aan en de vraag is dan: "praten zij puur en alleen over hetgeen wat zij voor hun neus hebben of zijn ze aan het dollen met elkaar terwijl een ander zijn/haar betoog houdt?"
Ik weet het niet en ach laten we ze de voordeel van de twijfel geven, wel blijft het vervelend voor mij als bezoeker. Zolang ze dit met de microfoon uit doen, is er ook niet veel over te zeggen.

De vergadering verliep over het algemeen vrij goed en beschaafd, maar dan weet commissielid H. Reijkersz van Leefbaar Rotterdam mij enorm te verbazen.
Zijn huiswerk was niet heel goed gedaan en zijn collega's in de commisie merkte daarom ook terecht op dat hij niet alles even goed had begrepen.
Tijdens zijn latere betoog kwam toch wel het meest onsmakelijke deel van het debat, hij begon over een motie die al enige tijd geleden werd ingediend en een brief over communicatie naar de burgers. Hij las een zin op uit de brief en merkte op dat dit ook het enige was dat goed was aan de brief, de rest van de brief was van belabberde kwaliteit. Op zich valt daar veel over te zeggen, want een gemeente behoort geen ingewikkelde brieven richting haar burgers en of commissieleden te versturen, maar indirect de briefopsteller/schrijver/wethouder verstandelijk gehandicapt noemen gaat mij te ver.
Tijdens een korte pauze sprak ik even met de Leefbaar vertegenwoordiger en vertelde dat ik dat toch wel een minpunt vond. Het is goed soms je tanden te laten zien, maar iemand verstandelijk gehandicapt te noemen gaat wel erg ver.
Het kon nog erger, want hij had in zijn betoog de briefopsteller/schrijver/wethouder eigenlijk debiel willen noemen, maar dit ging hem zelfs net even iets te ver.

- Wat kunnen we hiervan zeggen?
- Is dit het voorbeeld wat gevolgd moet worden?
- Is een ander verstandelijk gehandicapt noemen tegenwoordig de norm?
- Kan alles zomaar gezegd worden onder het mom van: "ik wil het gezegd hebben?"
- Willen ze zo met elkaar omgaan?
- Willen ze een voorbeeld zijn voor de mensen die moeten inburgeren?
- Willen ze een voorbeeld zijn voor alle Rotterdammers?

Wellicht is het maar goed dat er vandaag mensen zijn die de taal niet spreken en of verstaan.

Karim Khaoiri

ps: het zou de heer Reijkersz sieren een donatie te doen aan de stichting/fonds voor verstandelijk gehandicapten als excuus.

Array
(
)