Maar toen kwam als uit het Hemelsparadijs een berichtje op mijn telefoon van Stefan de Graaf Cameraman, Casanova en natuurlijk mijn beste vriend
Mijn verjaardagen zijn altijd een groot festijn, ieder jaar weer een stukje voor toch minimaal de Vaderlandse geschiedenis. 2009 zou alles moeten gaan overtreffen, in dit jaar loop ik al negenendertig jaar van het ene vermaak naar de volgende belangrijke gebeurtenis, ik werd namelijk veertig jaar.
En ja dat moest groots gebeuren, dan woonde ik ook nog opeens in een oude melkfabriek te Nieuwleusen, met een geweldige tuin, en juist deze dag prachtig weer.
In de voorbereiding wreven mijn schone vrouw en ik ons in de knuistjes.
De uitnodigingen gingen de deur uit, dat alle BNers het andermaal terminaal lieten afweten, hingen wij de vlag toch uit voor een geweldig feest.
Met veel elektronisch gecommuniceer kreeg ik het voor elkaar de Schiedamse thuishulp annex galerie bewaker zover te krijgen een dagje van te voren met ons de voorbereidingen voor een memorabel feest te treffen.
Uiteindelijk gaf hij diep geeuwend toe, dit alleen omdat ik hem als mijn beste vriend beschouw. Gezamenlijk kwamen wij op het idee een Jeu des boules wedstrijd op mijn verjaardag te doen. Ik schafte een paar prachtige zilveren ballen aan, bij de plaatselijke Blokker, de vriendelijke verkoopster, moest er zelfs voor naar de Blokker zolder, dit omdat zo zei de dame, omdat het zomerseizoen nog niet begonnen was.
De Blokker liet dit dus van de kalender afhangen, en niet van het weer, deden ze dat met kerst, Pasen en Sinterklaas nu ook maar.
Maar goed de ballen moesten wel uitgeprobeerd worden natuurlijk, met Peter liepen wij naar de andere zijden van de fabriek waar mijn buurman, Nederlandse beste kunstenaar en beste vriend Marc van Elburg woont. Hij zat diep in de studie boeken, blijkbaar in de veronderstelling dat hij daar wat van opsteekt, die eigenwijze maar charmante drol met de mooiste ogen van op zijn minst Overijssel.
Het wonder geschiedde, Marc wilde wel een potje Jeu des boules, weldra huppelde wij gedrieën naar grasveld twee, ik huppelde iewat uit de maat die Peter aangaf, omdat het groene koffertje met de zilveren ballen wat zwaar was, maar dit liet ik mijn concurrenten natuurlijk niet weten.
Wat er toen gebeurde hield ik tot die dag voor onmogelijk, ik werd ingemaakt door mijn twee beste vrienden, zonder enige vorm van medelijden werd ik finaal het graf ingespeeld, of beter in één van de gangetjes onder veld twee, ijverig gegraven door onze mol.
Trouwens door die mol heb ik vast verloren, wie van de drie zou hij nou eens laten verliezen, moet mol, die ik hierbij Albert doop, gniffelend gedacht hebben, ja laat ik Zandvliet maar nemen, en zo geschiedde, mijn ballen bleven steeds steken op het dak van zijn gangen.
Marc daarin tegen was in top vorm, met het grootste sierlijke gemak gooide hij zijn zilveren ballen vlak bij het houten balletje, soms gestoord door een betere gooi van Peter, maar het stond vast, de kampioen van mijn verjaardag stond hier tussen Peter en mij flink op te scheppen, en verwaand uit de mooiste ogen van Nederland te kijken.
Heel even maar voelde ik diepe haat in mij naar boven komen, en wilde de zo mooi gevormde schedel van mijn beste vriend inslaan met mijn zilveren bal, maar juist dat hij mijn beste vriend is, redde zijn boeiend leven, de rat.
Met wat geluk zouden Peter en Marc die nacht in een hoestbui omkomen, en ik zou het kampioenschap winnen, voor mijn beste vrienden, maar ze werden gewoon wakker alsof er niks aan de hand was, de klootzakken.
Mij een beetje het sportieve leven verzuren, nog wel op mijn verjaardag.
De eerste afzegging kwam uit Rotterdam, Itam kon niet op tijd zijn voor het kampioenschap, verbaasd hoorde ik een angstige trilling in de stem van mijn beste vriend, ik herkende de trilling als angst voor een nederlaag. Toen hij zei dat hij later zou komen met een mooi cadeau, besloot ik hem niet uit te lachen, om zijn angsten. Ik zei dat ik best begreep dat het tijd koste om er als een Adonis uit te zien, en dat het uren zou duren eer hij alle vrouwen van zich had afgeslagen op zijn treinreis naar Nieuwleusen, hij beaamde dit op bescheiden toon.
Wilja Jurg mijn buurvrouw, schrijfster, beste vriendin en wat allemaal niet meer zei ook af voor de Jeu des boules wedstrijd, ze wenste geen competitie aan te gaan met haar vriend, mijn beste vriend Marc van Elburg, en hij niet met Wilja mijn beste vriendin.
Xandra mijn vrouw en beste vriendin ging ook afzien van deelname, niet alleen vanwege een blessure aan haar middelste teeltbal, ze zou ook voor de catering gaan zorgen.
Ja, dan ga je niet zeuren natuurlijk.
Maar ik stond nog altijd op drie deelnemers, de overwinnaars grijns van Marc stond mij nog altijd voor ogen, en bezorgde mij het koude zweet op de gespierde onderrug.
Er was eerder al een afzegging uit Rotterdam van mijn beste vriendin Joleen van der Zwam, die juist op deze dag een paar dagen op vakantie was in Frankrijk, een spoor van lijken achter haar latend, maar ik doe gewoon of ik niet door heb dat ze het record van de Leidse seriemoordenares en gifmengster Lieve Mie aan het verbeteren is.
In mijn verstrooidheid vroeg ik eens in het Leidse VVV of die boekjes verkochten over Leuke Mie, gelukkig had de man, die ik na die dag beschouw als mijn beste vriend mijn woord fout door, en kreeg ik een boekje in handen over Lieve Mie, misschien niet mijn beste vriendin, edoch toch wel een hele goeie vriendin, een meid met pit zeg maar.
De twee laatste vrouwelijke kansen gingen ook in rook op, Desiree van der Meij die bekend staat als een volleerd Jeu des boulster en mijn beste vriendin uit Schiedam, zei ook af, ze moest werken. In tranen hoorde ik ook nog dat Liza Beltman mijn buurvrouw en beste vriendin pas later zou komen met haar vriend en mijn beste vriend Arjan, weer twee afzeggingen.
Wat een doffe ellende.
Maar toen kwam als uit het Hemelsparadijs een berichtje op mijn telefoon van Stefan de Graaf Cameraman, Casanova en natuurlijk mijn beste vriend , hij zou zeker mee doen, en zat in de bus met nog twee andere deelnemers, ik schreeuwde wie, wie, en alsof het berichtje het kon horen zei hij Ricardo Suares en Piet Zandvliet.
De laatste had dezelfde naam als mijn vader, later zou blijken dat de snoodaard het ook was mijn vader en beste vriend.
Zo hadden wij dus zes deelnemers, niet de minste.
Na enig overleg, besloten wij op veld twee te spelen, in mijn nadeel, want daar woonde Albert mol, Veld 1 was niet gemaaid, en veld drie bestond niet.
De loting deed ik op sierlijke wijze.
De eerste wedstrijd tot vijf punten werd gespeeld door Mijn vader, Peter en mij.
Het duurde even tot de ster naar het veld kwam, het neemt wat tijd af die handtekeningen uitdelen. Maar daar kwam de zilvergrijze man aan gelopen, mijn vader.
Hij gooide fenomenaal, maar ik was niet veel minder fenomenaal.
De arme Peter kwam er niet aan te pas. Ik had hem nog zo gezegd dat babypoep de concentratie helemaal niet verbeterd, en zeker het gooien niet.
Het was spannend, maar ik verloor.
Of ik in de finale zou komen, zou afhangen van de volgende wedstrijd.
Gespeeld door de favoriet, de trots van Ommen,”Marc van Elburg”, Stefan de blonde donder God van Hoogvliet, en “last but not least” mijn beste vriend Ricardo Suares.
Eigenlijk was ik er tegen dat hij meedeed, hij heeft maar één arm, en dan heeft de geluksvogel ook nog de arm waarmee hij gooit aan zijn rechterzijde vast zitten.
Ik bedoel daar zijn toch de Paralympics voor, maar nee meneer komt hier meedoen, dan moet hij het zelf maar weten. Stefan en Ricardo gooide geweldig, Marc kwam er niet aan te pas, had hij soms ook van de babypoep gesnoept?
Stefan en Ricardo gingen door naar de finale.
Ik moest er om spelen met mijn vader, die won.
En erna gerustellend zei dat hij mij eigenlijk had willen laten winnen, de goedzak.
Mijn dag was verpest op onnavolgbare wijze.
Dankzij mijn beste vrienden, stil hoopte ik dat de finale niet door zou gaan, maar nee hoor.
De drie kemphanen gooide alsof hun leven ervan af hing.
Waarschijnlijk liet mijn vader zijn opponenten winnen, al deed hij hard zijn best dit niet te laten opvallen.
Het was spannend, heel spannend, maar Stefan moest in Ricardo zijn meerder erkennen, wat ook wel duidelijk was geweest zonder deze wedstrijd, omdat Ricardo twee keer zo zwaar als Stefan is.
De laatste berichten zijn dat Ricardo naar de Paralympics in Londen zal afreizen, nee niet om te Jeu de boulen, maar voor het wedstrijd zwemmen, waar ik u natuurlijk over op de hoogte houdt, of de diepte, het ligt er maar aan welke tactiek hij aanneemt tijdens het zwemmen.
Op naar het volgende kampioenschap
www.pieterzandvliet.com
