Op de opmerking van de fysiotherapeut, dat het meisje wel iets te zwaar was voor haar leeftijd, ontstak de moeder in woede. Ze kwam overduidelijk niet voor een diagnose maar voor een oplossing van het probleem. Omdat de moeder weliswaar net als de fysio 1.70 meter was, maar niet als de fysio zo'n 120 kilo woog, besloot laatstgenoemde de discussie maar te stoppen en zich te richten op een passende behandeling. Het meisje kreeg een schema mee met oefeningen en moest regelmatig naar de sportschool om in beweging te komen.

Toen het meisje de volgende keer zonder moeder de fysio bezocht en die durfde te vragen of ze wel gezond at, vertelde ze dat ze dagelijks een Mars en een zakje chips mee naar school kreeg. Tot eigen verdriet, want ze zou liever gewoon brood meekrijgen, net als haar klasgenootjes. Met trots in haar ogen vertelde ze dat ze haar Mars een keer had weten te ruilen tegen een bruine boterham met kaas.

Toen ik terug naar huis reed hoorde ik op het nieuws een voorstel van een commissie om meer flexibiliteit in de zorg toe te passen. Mensen met een gezonde levensstijl, dus niet rokend, regelmatig sportend en zonder overgewicht, zouden minder zorgpremie hoeven te betalen dan mensen met een ongezonde levensstijl. Minister Klink van volksgezondheid had het voorstel linea recta richting prullenbak gestuurd. Ik vraag me af waarom.

In Nederland hebben we een progressief belastingstelsel. Wie meer geld binnenkrijgt, draagt meer geld af. De sterkste schouders, de zwaarste lasten. Grote kans dat binnen een paar jaar rekeningrijden wordt geïntroduceerd. Wie meer autorijdt, betaalt dan meer dan iemand die minder rijdt. Je kunt er van vinden wat je wilt, eerlijk is het wel: de vervuiler betaalt. Waarom blijft flexibiliteit in het bekostigen van zorgverlening dan onbespreekbaar?

Waarom betaal ik – een gezonde jongeman die de verleiding van sigaretten heeft weten te weerstaan en mijn drang naar chips en patat compenseer met een wekelijkse gang naar de sportschool – 1300 euro per jaar aan zorgpremie, en mijn buurman – die zijn eigen gereedschap al in jaren niet meer kan zien, zijn ene shaggie in zijn mondhoek heeft terwijl hij de volgende draait en alleen zondagavond om 19 uur aandacht voor sport heeft – hetzelfde bedrag? Zouden mensen van wie aangetoond kan worden dat ze vaker een beroep op de zorg (zullen) doen, niet meer moeten betalen? De enige flexibiliteit die momenteel in de kosten voor de zorg aanwezig is, is gebaseerd op inkomen – niet op (waarschijnlijk) gebruik.

Met andere woorden: ben ik een egoïst als ik me afvraag waarom ik met mijn zorgpremie niet alleen mijn bezoek aan de fysiotherapeut betaal, maar ook meebetaal aan het bezoek van zielige tienjarige meisjes met overgewicht?