Duisternis en TL licht, dat was Tarzan’s domein. Al was Tarzan nooit officieel uitgenodigd om de kelder te bewonen, juffrouw Jenny van de snackbar verzorgde hem liefdevol. In ruil daarvoor bewaakte Tarzan de kroketten, de broodjes, en de blikjes Cola. Heel af en toe pikte hij een tartaartje, maar dan kneep juffrouw Jenny een oogje dicht. Een muis is in de kelder nooit gesignaleerd.

Maar op zekere dag kwam er een nieuwe kok in de snackbar. Hij vond de aanwezigheid Tarzan niet gepast, alhoewel Tarzan zichzelf altijd netjes waste. ‘Hij eruit of ik,’zei de kok. Het werd Tarzan. Op een woensdag was de deadline. Tarzan moest vertrekken. Maar waarheen?

Willem en z’n broer Kai hadden Tarzan wel eens ontmoet in de snackbar en vonden hem sympathiek. Zij besloten Tarzan onder te brengen in een leegstaand pand vlak om de hoek, in een oude schoenenzaak op de Watergeusstraat. Het was er koud en vochtig, en Tarzan was inmiddels al op leeftijd, 16 jaar was hij al. Maar de dagelijkse bezoekjes van juffrouw Jenny hielden hem op de been. Drie jaar lang kwam zij dagelijks eten brengen en iedere morgen en iedere avond bracht ze twee heerlijke kruikjes mee om Tarzan warm te houden. En natuurlijk kwamen ook Willem en Kai elke dag even kijken hoe Tarzan het maakte. Voordat hij wegging hurkte Willem altijd even neer om Tarzan een aaitje en een knipoogje te geven. ‘Dag vriend, tot morgen’, zei hij dan.

Maar of het de eenzaamheid was of de kou, of het feit dat Tarzan geen doel meer had in zijn leven nu hij geen kroketten meer hoefde te bewaken, langzaam maar zeker raakte Tarzan in een dip. Dr. Cees, een klassiek homeopathisch arts uit Gouda, kwam speciaal voor Tarzan naar Rotterdam. Eén blik was voldoende. De kale plekken, de doffe vacht en de fletse ogen zeiden genoeg: Tarzan was in disbalans. Dr. Cees schreef korrels voor en waarempel, Tarzan knapte weer op. Dr. Cees was zo tevreden over zijn patiënt dat hij niet eens een rekening stuurde! De kleine lichtgewicht zwartwitte kater bloeide weer op.

Maar anderhalf jaar later kreeg Tarzan weer een dip. De jaren begonnen zijn tol te eisen. Toch knapte hij weer aardig op, dankzij veel goede zorgen en liefdevolle aandacht. Maar 9 maanden later ging het weer mis. Vanuit die inzinking, april 2010, krabbelde Tarzan nog een allerlaatste keer op door een energieboost van Dierenkliniek Walenburg en het beproefde middel van dr. Cees, maar toen was het gedaan. Tarzan was op.

Kort voor zijn dood heeft Willem Tarzan meegenomen naar de tuin achter het huis. Tarzan vond spannend maar ook heel fijn. Voor het eerst van zijn leven was hij buiten! Hij genoot van de zonnestralen. Twee dagen voor zijn dood lag Tarzan een uur in het voorjaarszonnetje aan de straatkant. Hij probeerde zelfs nog een duif te vangen, die gekke Tarzan. Willem moest goed opletten, want autoverkeer had Tarzan nog maar zelden meegemaakt en in zijn poging de duif te pakken strompelde hij zomaar de weg op!

Maar toen zagen Willem, juffrouw Jenny en alle andere vrienden van Tarzan dat de tijd toch echt gekomen was. Tarzan kreeg een spuitje. Hij is gestorven in de lieve armen van juffrouw Jenny. Daarna is Tarzan begraven in de tuin achter het huis aan de Watergeusstraat. Vaarwel, kleine vriend...

Dit stukje is een eerbetoon aan Tarzan. Hij was voor velen een speciale vriend.