Na de afgelopen bekerfinale van PEC tegen Ajax begon de realiteit van een alweer gemist kampioenschap even te vervagen in een droom. Het kan nog. We kunnen nog kampioen worden, het is maar 9 doelpunten verschil en als zíj nu twee wedstrijden zo spelen als tegen PEC... En als wij Cambuur thuis even flink aanpakken (sorry Cambuur) en AZ uit met solide cijfers winnen... Ja, het kan nog...  

Het is alweer 15 jaar geleden dat Feyenoord kampioen werd. Vijf-tien jaar...  Ik weet het nog goed. Ik was 13 jaar en mocht van mijn moeder niet naar de Coolsingel om het kampioenschap te vieren, ik was te jong, of te klein. Ik denk allebei. Ik heb daarna dagen boos op mijn kamer gezeten en herhalingen van de samenvatting van de wedstrijd en de uitreiking van de schaal op TV Rijnmond gekeken. Mijn moeder kon toen ook niet weten dat het zo lang zou duren voor er een nieuw kampioenschap kwam.

De Uefa Cup winst op 8 mei 2002 geeft altijd een beetje een dubbel gevoel, want de moord op Pim Fortuijn twee dagen voor de finale staat ons allen nog op het netvlies geschreven. De aanloop naar deze wedstrijd die in onze eigen Kuip werd gehouden was prachtig, met een Nederlandse kwartfinale en een Rotterdams – Duitse finale. De Kuip ontplofte na het laatste fluitsignaal, ik was niet in het stadion maar keek de wedstrijd met vrienden en familie in een café in Kralingen. Maar wat had moeten uitmonden in een volksfeest, werd een moment van stilte en de Coolsingel bleef (redelijk) leeg. Ik kijk dus ook met weemoed terug naar dit moment, want hoe kun je feest vieren als Rotterdam aan het rouwen is?

En de beker, ja de KNVB beker in 2008. Gewonnen, maar vult de Coolsingel slechts voor de helft en geeft niet die voldoening van een kampioenschap. Een andere club is kampioen, wij hebben ‘alleen maar’ de beker.

Maar op papier ‘mag’ ik niet klagen, we zijn immers nooit gedegradeerd. Sterker nog, we zijn sinds het kampioenschap in 1998/1999 niet onder plek 10 geëindigd. Wat mensen die zeggen dat 'we' niet mogen klagen vergeten is dat nooit degraderen ook betekent nooit promoveren. Niet die taste of glory proeven. Geen oerkreet kunnen uitbrullen, omdat tweede worden gewoon betekent dat je niet goed genoeg bent om eerste te worden. Kampioen worden en promoveren is dan een glorieus moment toch? Schommelende sportieve prestaties en geen absolute topprestatie in de vorm van een kampioenschap leveren zijn misschien nog wel erger dan degraderen. Maar, zoals iemand treffend wist te zeggen: 'Feyenoorder ben je soms niet voor je lol'. 

Dus na deze bekerfinale kriebelde het even, er was een sprankje hoop. Deze hoop werd helaas in de grond geboord. Maar ik geef het nog niet op en ik zal mijn geloof in Feyenoord nooit opgeven. Want wij, Feyenoorders, hoe somber de realiteit er voor ons ook uit ziet, hebben altijd hoop. Hoop dat het de volgende wedstrijd beter wordt, hoop dat het volgende seizoen beter wordt, hoop dat er spelers volgend seizoen blijven om met ons de strijd aan te gaan.  

Trainers, spelers en staff komen en gaan. Deze mensen moeten weten dat er druk is vanaf het moment dat Feyenoord hen benadert, of dit nu spelers van andere clubs zijn of spelers die van de jeugd doorstromen naar de selectie. Maar die druk komt niet van zogenaamde 'boze' supporters, die druk komt van hoopvolle supporters.

Dus mijn boodschap voor alle Feyenoorders, spelers, trainers en supporters, voor volgend seizoen is: geloof en heb hoop! Hoop op een doelpuntenkanon in de spits, hoop op thuis álles winnen, hoop op een killing Klassieker, hoop op een 10-0 thuis tegen PSV. Geloof erin dat er een dreamteam komt te staan dat ons eindelijk weer eens naar de Coolsingel brengt...

Voor de spelers, de jongere supporters die het nog niet hebben meegemaakt maar ook voor de supporters die het wel hebben meegemaakt maar voor wie het in de afgelopen jaren een beetje is vervaagd wil ik dit mooie moment even terughalen. Het moment dat de 13-jarige ik zat te kijken in de herhaling op TV Rijnmond:

http://youtu.be/czsB94LtZ6c?t=4m25s