Dreigende wolken hangen boven de Maas
Boulevard van Rotterdam, is hangen wel de goede conclusie, want de grijze gluiperds willen ons, mijn vrouw achter mij, en ik voorop ons scootertje, gaan grijpen.
Een hagelbui wordt op ons uitgespuwd.
Maar dit kan ons niet deren, zoals altijd gaan wij recht op ons doel af, wolken of geen wolken, hoewel het laatste mij meer aanspreekt, beetje saai ik weet het. Ons doel is Oisterwijk, een mooi plaatsje bij Tilburg, daar heb ik mijn scooterje gekocht, en daar geeft de scooterman hem zo nu en dan een beurt, de scheet. Ik heb mijn scooter beschilderd, zoals zo’n beetje mijn hele leven door mij word beschilderd en betekend. Een rijdend reclame bord, bewegend sculptuur, of toch een getatoeëerde scooter. Hij trekt veel aandacht, daar kan geen expositie tegenop. Gillende meiden, zwaaiend joelende havenwerkers, iets minder plezant misschien zwaaiende politie agenten, iets wat nog altijd beter is als bekeurende dienstdoeners je maakt wat mee op mijn scooter. Het leukst is dat de scooter vaak een glimlach op de gezichten van mensen tovert, en dat is voor mij zo’n beetje het belangrijkste dat ik met mijn werk wil bereiken. Wat dat betreft is mijn werk mij voorbij, mij lukt het niet vaak mensen te laten glimlachen als ik aan kom lopen, maar eens………….. de tocht naar Oisterwijk verliep voorspoedig, net na de Moerdijkbrug maakte we een korte stop bij een aftands Maria beeld, net naast de rijksweg, haar gezicht is verweerd, versleten wat haar een jonger uiterlijk geeft als de leeftijd die ze in werkelijkheid draagt, ze komt uit een afgebroken kapel, zo staat op een bordje te lezen, Ze staat een lelijke betonnen plaat, om haar heen staan nog lelijkere plastic plantjes, en vast geplakte beeldjes. Dit allemaal maakt dit plekje voor ons een lieveling’s stopplaats, maar één beeldje minder en we zouden er gewoon langs rijden opzoek naar één van de vele Jezus hangers. Na een blowtje in de harde wind en een warme bak pleur uit onze ANWB thermosfles rijden we door. Zoals de grijze woeste wolken afgewisseld worden door het mooiste blauw wat ik ken, wordt het landschap verneukt door wegen, die als littekens door ons toch al zo aangelegde landschap lopen, maar dit al maakt Nederland uniek in de Wereld, alles is hier beheersbaar, behalve het water, althans daarvoor vreest men, maar goed ik denk maar zo, de mensen die Nederland in elkaar hebben gezet, hebben dit goed bedoeld, en er zijn genoeg prachtige plekjes, maar met al dat gebouw komen die steeds vaker alleen nog maar voor op vergeelde aanzichtkaarten, en dat blijft zonde, ja toch? Op mijn scooter heb ik al heel wat mooie plekjes ontdekt, er zit er bijvoorbeeld ééntje bij mij achterop. En ook zonder mijn scooter kom ik vaak mooie plakjes tegen, zo ontdek ik mijn plekjes wat ik er ook aan moge hebben. En word het allemaal wat saai, of waaien mijn ogen dicht door die ook al zo Nederlandse pleuris wind, dan heb ik altijd mijn Ipod, die shuffelend zo’n beetje de hele muziek geschiedenis ten gehore brengt, ja daar word een man blij van. Al die herinneringen verpakt in liedjes en geluidjes worden allemaal korte speel filmpjes uit mijn leven, waar ik u nu verder even niet mee ga vervelen. Vlak bij Oisterwijk rijd een dame ons niet bijna, maar helemaal van de weg af, vriendelijk scheld ik haar in onvervalst Rotterdam de tering, en rijd vrolijk en weer opgelucht door, wel met een nog stilstaand hart. We dumpen de scooter bij de scooterman en zijn Deense dog Tommy. Zoals altijd gaan we wat eten in het minuscule centrum van Oisterwijk. In een oud speelgoed winkeltje, zoals ik die voor het laatst heb gezien op de Willem Buytenwechstraat te Delfshaven, Speelgoedwinkel Koja . met in de etalage stapels met autootjes van Matchbox, die dit speelgoed winkeltje dan weer niet had staan, wel stonden er beeldjes van Heiligen tussen het speelgoed, de superhelden passen zich hier blijkbaar aan. Xandra schoot naar binnen voor een theepotje van zeldzame schoonheid volgens haar. De lichten gingen aan toen we binnen kwamen, dit deed een oud mannetje met een bloedblaar op zijn kale hoofd. Vriendelijk vroeg hij wat ons beliefde. Dit was een terug in de tijd gevoel van heb ik u daar, zelfs de lucht die er hing deed mij denken aan speelgoedwinkel Koja. Van emotie begon ik bijna te huilen, en ter verdediging ,zodat men mijn tranen niet kon zien, zette ik mijn dubbelloops op het vriendelijke hoofd van het prachtige oude mannetje, net toen ik om de kassa wilde vragen (die toch veel te zwaar voor mij was geweest) moest ik hard niesen, waardoor mijn dubbelloops af ging, en de vriendelijke hersens van het oude mannetje tegen het oude behang aan kletste, om vervolgens pot sierlijk naar beneden te druipen. Nee hoor mijn vrouw rekende het theepotje af, terwijl ik opmerkte dat de smiley poppetjes erg gaaf waren. Vrolijk namen wij weer afscheid van ons verleden in de vorm van een speelgoedzaak. Op de terugweg nam ik de weg richting Zaltbommel over Vugt en Den Bosch, dit was niet echt bijzonder om dat Nederland zijn daglicht uit deed. Heel dom,ik zou het haast vergeten, bij een benzine pomp kwam er een zwat/wit geklede Moslima aan mijn zicht voorbij, althans ik dacht dat het een Moslima was, tot ik keek waar de dame naar toe liep, naar een blauw busje achter mij vol jonge nonnetjes die allemaal zaten te lachen, kijkende naar mijn scooter, even, heel eventjes voelde ik mij God. Ik heb echt nog nooit Nonnen jonger dan een jaar of 220 in levende danwel half dode lijven gezien, nu zat er een hele groep jongen nonnen die bij elkander nog geen 220 jaar oud waren, ze droegen allemaal een brilletje, ja dacht ik vriendelijk terug kijkend, Gods leer gaat niet over rozen, graag had ik even met ze gepraat, maar die was erg klein geweest, zeker omdat het busje weggreed.
Moe en verkleumd kwamen we weer aan in het prachtige Schiedam (niet alleen voor blinden een prachtige stad) Onze maandag was goed besteed!
