Iedereen kent wel het verhaal van Frankenstein. De gestoorde professor die uit aan elkaar genaaide menselijke ledematen een monster creëerd. Hier dacht ik dan ook naar te gaan kijken. Ik had op internet gelezen dat het ‘een angstaanjagende satire’ was. Niet echt!

Ik was een van de eerste in het theatercafé van Lantaren/Venster. Mijn eerste indruk was positief. Het zag er gezellig uit en er heerste een relaxte sfeer. Toen het wat drukker werd besloot ik samen met Dana het publiek te analyseren. Dit was de eerste aanwijzing dat Frankenstein anders zou zijn dan ik verwachtte. Het publiek bestond voornamelijk uit alternatieve, zwaar cultureelgevormde, jazz lievende mensen van middelbare leeftijd.

De tweede aanwijzing kwam toen we de zaal binnen gingen. Het decor bestond uit zes glazen tafels met grote lampen eronder, waar de spelers aanzaten of omheen liepen. In het midden van de zaal hing een enorme slurf die, bleek later, als de ‘navelstreng’ van het monster zou dienen. Uit de speakers klonk jazz met daar doorheen een stem die afwisselend de woorden ‘ja, nee, aan, uit’ zei. Te experimenteel voor mij.

De teksten waren zwaar filosofisch en de helft was onverstaanbaar door de achtergrond muziek of het verslepen van decorstukken. Van de stukken tekst die ik wel kon verstaan, begreep ik heel weinig. De vrouw naast mij zat echter constant te lachen. Hierdoor voelde ik me een beetje dom omdat ik het gevoel had dat ik alles miste. Toen deze vrouw helemaal stuk ging omdat dokter Frankenstein oordopjes aan het monster gaf besefte ik dat ze gewoon niet helemaal spoorde en voelde ik me een stuk beter. Dit nam echter niet weg dat ik nog steeds niets van de voorstelling begreep en telkens als ik me probeerde te concentreren op de tekst was ik de eerste zin alweer vergeten voordat de tweede zin kwam. De enige houvast die ik had was aan het visuele beeld.

Hoewel ik de voorstelling niets vond moet ik wel een compliment geven aan de spelers. Er werd erg goed geacteerd. De spelers waren goed op elkaar ingespeeld en gingen helemaal op in hun rol. Af en toe struikelde een van hen wel over zijn woorden, maar wat wil je met zulke filosofische teksten.

Wil je deze show toch zien kijk dan voor het volledige speelschema op ttp://www.detheaterwijzer.nl/default.asp?keuze=speellijsten&pid=228, maar ik zou ‘m overslaan!

Door: Peter Nanlohy