Wauw, wat een talent! Daar dacht ik als eerste aan. De muziek, het gevoel, het leek wel of de dames op het podium gemaakt waren voor muziek.

Aangekomen bij de Doelen vielen mij een aantal dingen op. Wat een bezoekers! Nooit verwacht dat dit lunchconcert zulke grote bezoekersaantallen trok. De zaal zat zo goed als vol, wat heerlijk geweest moet zijn voor het ensemble. Daarnaast was de gemiddelde leeftijd zeker 50 jaar en ouder, iets wat ik ook niet verwacht had. Het genre Braziliaanse muziek week af van het normale genre klassieke muziek van de lunchconcerten in de Doelen. Dit was misschien dan ook wel de rede dat het vandaag druk was!

Het Duitse meisje op het podium viel mij het meest op. Ze speelde trommel en tamboerijn. Haar gevoel voor muziek, eigenlijk is het wel liefde te noemen, was heel goed te zien. Ik zag dat ze genoot van alle momenten. Hoe ze naar de andere meiden op het podium keek, met een grote glimlach. Heerlijk om te zien! Daarnaast stond er een piano op het podium, ik vond hem schitterend. Een grote zwarte vleugel, midden op het podium. Ik heb vol bewondering naar deze piano zitten kijken, wat mij normaal niet echt opvalt. Het was de piano die voor mij de sfeer schetste.

Dit lunchconcert vloog voorbij en ik had gewild dat het nog wat langer had geduurd. Het was mijn eerste concert in de Doelen en zeker ook niet mijn laatste. Door het talent wat deze studenten aan de Rotterdam World Music Academy van het Rotterdams conservatorium en Codarts laten zien heeft bij mij veel bewondering opgeroepen!

Door: Linda den Boef