De dokter komt de kamer binnen. Ik heb de uitslag verteld hij het bezoek van de patiënt.

Hij geeft de brief en zegt: ‘ik zal u even alleen laten’. Even later wordt de brief geopend. ‘SLECHT NIEUWS’ lees ik in spiegelbeeld. De zaal lacht. Maar dan barst de vrouw in tranen uit. En dit ritueel herhaalt zich nog een keer. Dit keer zonder tranen. Dan lijkt het zich nog een keer te herhalen, maar deze uitslag is beter. ‘VALT WEL MEE’. En hier eindigt het stuk.

‘Hoofd’ is het stuk wat ik gister bekeken heb in het RO Theater. Het begon om 16:00 uur en de opkomst was niet echt veel zo’n 40 mensen van jong tot oud.

Ik kwam binnen, vertelde wie ik was en kreeg een kaartje. Maar ik was te vroeg en ik was alleen gekomen omdat ik me dan beter op het stuk kon concentreren. Ik dacht ja wat moet ik hier nou doen? Drankje doen? Maar dan moest ik wel opschieten omdat het al tien voor vier was. Ik besloot naar het toilet te gaan, omdat een beetje aangestaard voelde. Maar kort daarna kon ik gelukkig naar binnen.

Het stuk speelde zich af in een ziekenhuis. En zeker de eerst tien minuten zat ik te kijken en drong het niet tot me door waar ik nou naar aan het kijken was. Ja, een ziekenhuis dat was wel duidelijk. Dit door het sombere grijze decor, wat bestond uit een hal met stoelen en een koffiezetautomaat en drie lege ziekenhuisbedden. In het begin sjouwde vier van de vijf spelers in dit stuk een pop met zich mee. Deze pop was groot, onhandig en was een van de andere spelers. Pas wanneer ze de pop niet bij zich hadden werd er meer gesproken. De omgang tussen de personages waren stroef zoals dat gaat in een ziekenhuis. Weinig diepgang en veel herhalingen. Dit maakte het stuk dan wel grappig. Ook door de rare gebeurtenissen die plaats vonden. Zoals de jongen die in zijn pyjama in de gang staat en ‘heal the world’ van Micheal Jackson zingt. Terwijl hij zingt staren de andere personages hem aan. Als hij klaar is vertrekt hij weer zonder enig commentaar.

Verder moet ik zeggen dat het me niet echt raakte. Het was leuk, maar heel eentonig en simpel. Maar dat is mijn visie misschien denkt de rest van de bezoekers hier wel heel anders over.

Ik snap wel dat dit de bedoeling was maar toen ik naar huis ging had ik het gevoel dat ik nog steeds op de ‘clue’ van het stuk aan het wachten was.  Dit ondanks dat die er niet was…

Dana Aubert