Al bijna een half jaar lagen er twee kaartjes op Itam en mij te wachten. Maandag 26 November was het dan zover, we namen de kaartjes voor Sonny rollins koning der tenor saxen mee naar onze hoofdstad voor een concert in het prachtige Concert gebouw aldaar. Nu moet ik zeggen dat ik geen kenner ben van het werk van Sonny, maar dankzij Itam heb ik zijn werk vaak mogen beluisteren. Dus het zou mij allemaal niet onbekend voorkomen, en zowel dan heb ik daar ook weer niks op tegen. We liepen vanuit de trein direct op de Wallen af, niet om onze zakken te legen, maar om onze magen te vullen, ergens daar moest zich een goed Spaans restaurant bevinden, en echt het was geen ordinaire kut smoes mijner zijde. En als je erecties in krappe broeken ontwijkend daar toch loopt, dan kijk je natuurlijk ook wel een beetje stiekem naar de dames achter de ramen. Het bleek Aziatische dag, en de meeste zagen er naar mijn smaak goed uit, zo in bikini, een zomers gevoel kwam over mij heen. Één van de dames keek ons met een vette grijns aan, al snel hadden we door waarom het grijnsde, onder haar wel gevormde borsten greep zij in haar gevulde kruis, opeens liepen we wat sneller, de Zeedijk op. Daar vroeg een junk of we 20 Euro voor hem hadden, als hij ter plekke dood had gebleven had ik mijn duiten bundel wel getrokken, maar hier twijfelde ik aan, dus zei ik nee. Waaruit hij opmaakte dat we geen toeristen waren. Een stelletje achter ons waren dat wel, ook daar vroeg hij het aan de lieverd, de man schudde zijn hoofd, een internationaal gebaar, wat de junk niet wilde begrijpen. De schavuit drong aan, en vroeg of hij de mannelijke kant van het stelletje moest pijpen, hiermee duidde de junk aan dat hij de uitdrukking,’’handen uit de mouwen goed begreep”, maar ook dit werd niet gerespecteerd. Hij moest iemand anders zoeken, waarschijnlijk doet hij dat nu nog. Het Spaanse restaurant vonden we niet, dus gingen we naar de Italiaan om ons buikje te verwennen. De tijd vloog, en al snel stonden we in de regen aan het IJ, maar wat bleek het concert gebouw heeft daar nooit en te nimmer gestaan. Snel stapte wij op lijn 5, die ons pal voor het concert gebouw afzette. Sjiek, mooi en oud is de juiste beschrijving voor dit gebouw. Nog geen tien meter zaten we van Sonny af, hij zag er even anders uit als op de meeste cd hoesjes, zijn haar zat hetzelfde, maar was nu grijs, en hij was wat ouder geworden, maar het spelen was hij niet verleerd, GVD wat goed zeg, en de band was niet minder, we genoten met volle teugen, zoals al onze vrienden in de zaal. Ik ga en kan de muziek helaas niet beschrijven, maar mocht Sonny ons land nog eens bezoeken zou het leuk zijn als u er ook was….
