We worden begroet door een paar dames van de TROS, zij vertellen ons dat als we lid zijn van de TROS we de spelers naderhand mogen ontmoeten. We zijn natuurlijk niet lid van de TROS dus dit gaat helaas aan ons gepoederde neusje voorbij.
Wel ontdekken we mede door de TROS maar ook door het aanzicht in het Café wat vast zit aan het theater, dit is niet een doelgroep van onze leeftijd.
Vervolgens word er ruzie gemaakt aan de bar, mensen staan in de rij voor een koffie, en een mevrouw schreeuwt ineens dat "die oude man daar" voorpiept!! Een schande, heel bejaard-Rotterdam hangt aan haar lippen.
De vrouw van de vermeende "schuldige man" zit naast ons en laat niet zomaar over zich heenlopen, met een accent dat duidelijk niet Rotterdams is verzoekt ze de piepende vrouw dr mond te houden, daarna roept ze naar haar partner "Arie, tis nie zoals bij ons dit is Rotterdam ga maar daar staan".
Wanneer de man plaats neemt naast zijn vrouw, met koffie, klinkt een verward "ik was me van geen kwaad bewust".
We zijn duidelijk de jongste hier, maar de "oudjes" vinden dat wel gezellig, een lekker avondje theater op zn oud Hollandsch.

Even kort het verhaal.
Rotterdam 1975, Sjaak Bosman (gespeeld door Paul van Soest die u ook kent uit toen was geluk nog heel gewoon) is getrouwd...maar niet met 1 maar met 2 vrouwen. Op een avond stopt hij een ruzie en krijgt in de strijd een klap met een handtasje, tot deze beruchtte avond gaat het als mormoon wel prima, door de klap belandt hij in het ziekenhuis en (je voelt hem wellicht al hangen) geeft hij 2 adressen op. Een grote UHOH dus. Wanneer Sjaak erachter komt dat hij in de problemen zit verteld hij het snel aan zijn vriend, de buurman, die het allemaal maar wat grappig vind. Wanneer de politie zich er ook nog eens mee gaat bemoeien en een excentrieke nichterige bovenbuurman ook zijn entree maakt in één van zijn huizen word het allemaal te gek...
Ik verklap natuurlijk niet hoe het afloopt maar het is aan een stuk door lachen.

Waar wij natuurlijk verbaast van stonden was hóe hard er gelachen werd, wij dachten soms dat die man met die stok naast ons er in zou blijven. Er werd gestampt, gejuicht, gejoeld...en gehuild (van het lachen natuurlijk).
De klucht was natuurlijk gevuld met humor die niet echt uit "onze tijd" stamt, maar door het lachende publiek en het talent voor humor van de cast werd het een dijenkletsende avond die ik niet snel zal vergeten.