.....Of ik advies had of liever nog, redding kon bieden. Hij maakte enkel nog een snerpend geluid. Informatie wil hij niet meer loslaten. Over de externe harde schijf van maar liefst 500 gigabytes was een espresso gevallen.

“Jip, jij weet toch alles van computers?” Ik bespeurde paniek, maar bovendien een trend. Behalve dat Karel en alleman hun verslaving met een espressomachine bedienden, bespeurde ik een behoefte aan een vergrootte geheugencapaciteit. Liefst in de vorm van een ruime externe harde schijf. Voor net boven de 100 euro lonkten de halve terra’s van Western Digital en Lacie bij Mycom, Paradigit en zelfs Aldi. Op koopzondagen zag ik mensen graaien in bakken vol terra’s bij de Mediamarkt. Ik had het opgemerkt en me bedwongen. Mijn verslavingen volledig onder controle.

Met de koffiecrash van de externe harde schijf dreigde Karel zijn hele leven kwijt te raken, zo jammerde hij aan de telefoon. Zijn hele muziekcollectie, rekeningen, foto’s en e-mail correspondentie met ex, potentiële nieuwe liefdes en zijn kinderen. Allen digitaal ten onder in espresso. Voorzichtig opperde ik de oplossing om zijn reservekopieën terug te zetten. Van backuppen had Karel nooit gehoord. Van tijd vrijmaken voor persoonlijk contact met zijn kinderen evenmin. Precies daar zat de crux. Een halve terra backuppen kost behalve 120 DeeVeeDeetjes een hele dag werk. Bepaald een argument om de aanschaf van die lonkende 500 giga te weerstaan en regelmatig kopieën te blijven maken. Vast geheugen is immers niet feilloos. Wel persoonlijk kostbaar.

In het eerdere deel 1 vertelde ik over mijn bejaarde buren van de Beukenberg. Hoe ik als medewijkparia in de te poshe Nijmeegse wijk Hazenkamp de bejaardenboodschappenservice had opgezet. Al snel rende ik voor het halve bejaardencentrum met boodschappenlijstjes door de winkels. Daarmee verdiende ik mijn studieboeken. Een halfje wit, melk en bloedworst voor weduwe Wittenbeek, Tarvo en sigaren voor Piet op nummer 10D en voor Roos vaak eieren en chrysanten. Meer dan boodschappenservice was ik gezelschap en een luisterend oor voor de veelal eenzame oudjes. Voor Roos zelfs surrogaatzoon. Net als Piet zag ze haar kinderen alleen op haar verjaardag. Woensdag na het afleveren van alle boodschappen eindigde ik bij haar op de koffie met zelf meegebracht gebak en voor Roos een suikervrije tompouce. Ja, toen dronk ik nog koffie.

Dat de boodschappenservice uiteindelijk ten onder ging omdat geperoxideerde en sherry-drinkende Hazenkampse tandarts-, advocaten- en doktersvrouwtjes mijn geduld en luisterende oor ontdekten om hun sleur te slijten is misschien iets voor een andere keer. Ver voordat Balkenende een sociale stage voor leerlingen bepleitte deed ik met plezier de boodschappenservice.

Mijn geheugen rappelleerde aan mijn studententijd nadat ik drie weken geleden een telefoontje uit de Beukenberg had ontvangen. Een man legde uit hoe hij moeite had moeten doen om me te traceren. Het ging over Roos. Ik schrok. Ze wilde dat ik langskwam. Roos’ ogen oogden dof. Ik loog dat ze geen spat veranderd was. De bekende glimlach met rimpels verscheen om haar mond. Ze dirigeerde me naar de stoel bij het raam, waar ik jarenlang koffie met haar had gedronken na afloop van Jips boodschappenservice. Daar hadden we urenlang gesproken over de oorlog, over haar Koos die als foto op het dressoir naast haar kinderen stond en dat haar kinderen te druk waren om haar op te komen zoeken. Ze begreep het wel. Roos had het meestal over vroeger nauwelijks over nu. Toen al leefde ze op herinneringen. Ik opende het doosje met een suikervrije tompouce voor haar. Ze knikte, maar zelfs dat mocht ze niet meer. Tegen een kop koffie zei ik geen nee. Hoe lang was het geleden dat we elkaar zagen? Ze wist het niet meer. Haar geheugen haperde. Stilzwijgend dronken we koffie. Ik vroeg naar haar kinderen. Die waren nog altijd druk. Ik vroeg naar Piet en weduwe Wittenbeek. Piet was jaren geleden overleden. In zijn slaap. Wittenbeek was verhuisd.

Roos was opvallend stil. De herinneringen waren haar ontgleden. Plots wrong ze zich uit haar stoel en liep naar haar dressoir. Daaruit pakte ze een grote doos. Bovenop stond met stift mijn naam. “Voor jou. De erfenis.” Ik schrok. Ze knipperde geruststellend met haar ogen en haar mond rimpelde. Na mijn recidive bij Roos heb ik slecht geslapen. Of het aan de koffie had gelegen wist ik niet, maar ik beloofde mezelf nooit meer koffie te drinken. Alle verslavingen, inclusief koffie bleven buiten de deur. Datzelfde advies heb ik Karel gegeven inclusief de tip om beter voor zijn harde geheugen te zorgen en zijn kinderen eens persoonlijk op te zoeken.

In deel drie opent Jip de doos.

Jip Kortan